Ο μονόλογος του Θεοδόση Πελεγρίνη από το σανίδι στη ζωή (Μέρος Β’)

Β’ ΜΕΡΟΣ

» Διαβάστε το Α’ Μέρος της συνέντευξης

Συνέντευξη στη Ματίνα Βεντούρα

Πανεπιστημιακό άσυλο. Άλλο ισχύει στη θεωρία, κι άλλο στην πράξη; Τι συμβαίνει, στην πραγματικότητα;

Θα έπρεπε και αυτοί που νομοθετούν και οι άνθρωποι εκτός των τειχών του Πανεπιστημίου να καταλάβουν ότι όλα τα πράγματα χρειάζονται το χρόνο τους για να ωριμάσουν.

Αρχικά, αυτή η διάταξη για το άσυλο έγινε για να κυκλοφορούν ελεύθερα οι ιδέες, όμως, τελικά παραχαράχτηκε. Σημειώθηκαν βίαια, καταδικαστέα φαινόμενα. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Άλλη, όμως, η βία που υπήρχε στη δεκαετία του ’80 και του ’90, κι άλλη είναι η βία που επικρατεί τα δύο, τρία τελευταία χρόνια.

Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, οι καταλήψεις που έχουν γίνει μετριούνται στα δάχτυλα της μιας χειρός. Έχει αλλάξει ο φοιτητής, έχει άλλα ενδιαφέροντα. Έχουν αλλάξει και οι παρατάξεις. Όταν έχεις υπόψη σου αυτήν την κατάσταση προσπαθείς να εισαγάγεις ένα νόμο που να προστατεύει το Πανεπιστήμιο, αλλά να μην δίνεις την αφορμή να θεωρηθεί ότι έρχεται κατασταλτικά να επιβληθεί μία δύναμη μέσα στο Πανεπιστήμιο. Εκεί πρέπει να δοθεί η προσοχή. Ασφαλώς και δεν είναι ωραίο πράγμα ο καθηγητής να μην μπορεί να περπατήσει μέσα στο Πανεπιστήμιο. Το καταδικάζω αυτό.

Πρέπει ό,τι μέτρο λαμβάνεται, να έχει υπόψη του την πραγματικότητα. Όπως και τη νοοτροπία του λαού. Γιατί, συνάδελφοι του εξωτερικού που ήρθαν στα Συμβούλια, πρότειναν να μπει εσωτερική αστυνομία, όπως στην Αμερική. Μπαίνουν, όμως, εκεί κάποιοι αυτόκλητοι δολοφόνοι και σκοτώνουν δεκάδες ανθρώπους. Γιατί, δεν τους σταματάει η εσωτερική αστυνομία; Θέλει μεγάλη προσοχή πώς θα χειριστείς το θέμα του ασύλου.

Για παράδειγμα ήρθε μία ομάδα φοιτητών και πρότεινε να εγκαταστήσει στη Νομική Σχολή το Κοινωνικό Καφενείο, όπου φοιτητές διαφόρων ιδεολογιών θα οργανώνουν διαλέξεις, θεατρικές παραστάσεις κ.ά. Τη βρήκα εξαιρετική ιδέα και τους ενθάρρυνα. Μάλιστα, αποφάσισε και η Σύγκλητος να εγκατασταθούν. Αυτούς τους ανθρώπους τους βλέπω ως μία ασπίδα στη βία. Διότι είναι αυτοί που προστατεύουν πλέον το κτήριο.

Επομένως, θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τους ανθρώπους που έχουμε στο Πανεπιστήμιο για να καταπολεμήσουμε τη βία, και όχι να στραφούμε εναντίον τους.

Συμβούλια Πανεπιστημιακών. Ποια είναι η άποψή σας;

Έχω κατηγορηθεί ότι είμαι παραβάτης του νόμου. Είναι λάθος αυτό. Άλλο πράγμα είναι να διατυπώνεις τη διαφωνία σου απέναντι σε ένα νόμο κι άλλο είναι να τον εφαρμόζεις. Ο Σωκράτης έλεγε ότι μπορεί να μιλάς υπέρ της ειρήνης και να διακηρύσσεις τα αγαθά της, αλλά συγχρόνως, όταν κινδυνεύει η πατρίδα σου, θα πας να πολεμήσεις. Από τότε που εισήχθη ο νόμος 4009, ο γνωστός νόμος Διαμαντοπούλου, τον εφήρμοσα μέχρι κεραίας. Αυτό που μου ζήτησε ο νόμος το έπραξα. Εάν δεν εφαρμόστηκε ο νόμος για να εκλεγούν τα Συμβούλια, είναι γιατί τα ίδια τα πράγματα δεν βοήθησαν. Ούτε το υπουργείο μπόρεσε να ορίσει την επιτροπή που μου ζητούσε εμένα. Έφταιγα εγώ;

Από τη στιγμή που ο νόμος, και μάλιστα όταν έχει ψηφισθεί δύο φορές από τη Βουλή, επί Διαμαντοπούλου κι επί Αρβανιτόπουλου, ορίζει κάποια νέα δεδομένα στο Πανεπιστήμιο, εγώ είμαι διατεθειμένος να τα ακολουθήσω, λέγοντας, όμως, ότι υπάρχουν αγκυλώσεις που μας οδηγούν σε αδιέξοδα. Εύχομαι να μην βρεθούν αυτά τα αδιέξοδα. Αλλά όταν βρεθούν, πρέπει να αντιμετωπισθούν.

Ο ευνούχος του έργου, σκέφτεται τις χαμένες ηδονές. Τον κήπο των απολαύσεων και της χαράς που στερήθηκε, εξαιτίας του χαμένου κομματιού του. Σήμερα, οι άνθρωποι απολαμβάνουν την ουσία του Έρωτα; Ή μήπως οι λογικές, τα συμφέροντα, οι συμβάσεις, έχουν υπερκεράσει το συναίσθημα;

Στη νεολαία βρίσκεις αυτές τις αποχρώσεις του έρωτα. Κυρίως γιατί ο έρωτας είναι για τους νέους. Είναι και για μας, με την έννοια ότι αν μπορούμε να ερωτευτούμε, μας δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε νέοι. Βλέπω τις διαφορές που υπάρχουν. Παλιά, έβλεπες τους φοιτητές με τις φοιτήτριες. Από ένα σημείο και μετά έβλεπα δέκα φοιτήτριες να βγαίνουν μόνες τους. Δεν ξέρω αν είναι οι συνθήκες που τους οδηγούν, αλλά σίγουρα υπάρχουν διαφορές. Θλίβομαι, όταν περνάω από ένα μαγαζί με υπολογιστές στη γειτονιά μου, και είναι πάντα γεμάτο. Αυτό είναι μια κατάπτωση.

Ο έρωτας που υπήρχε παλιότερα, σήμερα δεν υπάρχει. Ο έρωτας είναι μία φυσική έλξη, που όσο βίαιη κι αν είναι, ο στόχος είναι να καταλήξει σε ένα ήρεμο λιμάνι. Να νιώσει κανείς την απόλαυση. Η ετυμολογία της λέξης Έρως, προέρχεται από το ρήμα ρέω. Που σημαίνει ότι δύο τελείως διαφορετικά πρόσωπα, ο φτωχός κι ο πλούσιος -γιατί ο έρωτας ήταν παιδί της πενίας και του πλούτου- βρίσκονται και κατορθώνουν μέσα σε αυτήν τη μεγάλη αντιπαράθεση να καταλήξουν κάπου.

Κι αν δεν καταλήξουν, αυτή είναι η μεγαλύτερη καταδίκη τους. γι’ αυτό κι αντιδρούν με τόσο βίαιο τρόπο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον απελπισμένο έρωτα.

Στο τέλος, ο ήρωας κραυγάζει «μάταια!». Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης, εν τέλει;

Το τέλος του έργου, το διαψεύδει αυτό. Ήθελε να γίνει ηθοποιός, δεν έγινε. Κάθεται και γράφει έργα που μάλλον δεν θα τα διαβάσουν ποτέ. Δεν έχει διασυνδέσεις. Δεν έχει φιλίες. Δεν ξέρει αν θα έρθει ποτέ αυτή η μέρα. Εν πάση περιπτώσει, όμως, συνεχίζει. Είναι καλό να ονειρεύεται κάποιος. Σημασία έχει να περπατάς. Προχώρα εσύ, και δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί. Να είσαι έτοιμος, όμως, να το αξιοποιήσεις.

» Διαβάστε το Α’ Μέρος της συνέντευξης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ