Τιερί Ανρί: Ένας γεννημένος νικητής

Είναι κάποιοι παίκτες που ακόμα και αν αγωνίζονται σε αντίπαλη ομάδα από αυτή που υποστηρίζεις, δεν μπορείς να τους «μισήσεις», τόσο για το ταλέντο τους, όσο και για το ήθος τους.

Δεν μπορείς να τους προσάψεις τίποτα αρνητικό, εκτός από το ότι… δεν παίζουν με τη φανέλα της ομάδας σου.

Τέτοιος παίκτης είναι αναμφισβήτητα ο Τιερί Ανρί, ο οποίος το πρωί της περασμένης Τρίτης ανακοίνωσε πως σε ηλικία 37 ετών «κρεμάει τα παπούτσια του» και από εδώ και πέρα θα φοράει… μικρόφωνο, αφού εντάσσεται στο αθλητικό τμήμα του βρετανικού τηλεοπτικού σταθμού «Sky Sports». Το in.gr ρίχνει μια ματιά στην γεμάτη διακρίσεις και τρόπαια καριέρα του Γάλου…

Ο Ανρί γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1977 σε μια από τις πιο κακόφημες περιοχές της Γαλλίας, το Λε Ουλί, ο πατέρας του Αντουάν καταγόταν από τη Γουαδελούπη και η μητέρα του Μαρίς από τη Μαρτινίκα.

«Δεν έχω φίλους, καθώς όλοι είναι στη φυλακή», έχει πει κάποτε για τα παιδικά του χρόνια, εκείνος όμως βρήκε τρόπο να ξεφύγει από όλα αυτά αφού επέλεξε τον δρόμο του ποδοσφαίρου και όχι μόνο δεν είχε την τύχη των φίλων του, αλλά έγινε από τους κορυφαίους επιθετικούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Σε ομάδα έπαιξε για πρώτη φορά όταν ήταν 7 ετών όπου εντάχθηκε στην τοπική ομάδα Λε Ουλί, όπου και έμεινε για 6 χρόνια, περίοδος που ο πατέρας του τον ανάγκαζε να συμμετέχει στις προπονήσεις, αφού ο μικρός – τότε – Τιερί δεν αγαπούσε τόσο το ποδόσφαιρο…

Σε ηλικία 13ων ετών πήγε στην Παλασό, μετά στην Βιρί Σατιγιόν, για να καταλήξει σε ηλικία 14ων ετών στην Κλεροφοντέν. Εκεί τον εντόπισε ο – τότε – προπονητής της Μονακό, Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος τον πήρε στην Μονακό.

Μετά από τρία χρόνια στις ακαδημίες, το 1994 έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα όταν ο Βενγκέρ τον έβαλε να παίξει στα άκρα αφού πίστευε πως το ταλέντο του θα ήταν πιο χρήσιμο κόντρα σε ακραίους αμυντικούς παρά σε κεντρικούς αμυντικούς.

Μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα στη Μονακό, ο Ανρί βοήθησε την ομάδα να κερδίσει το Γαλλικό πρωτάθλημα τη σεζόν 1996-1997, ενώ ένα χρόνο μετά οδήγησε τη Γαλλική ομάδα στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ σκοράροντας 7 γκολ.

Τον Ιανουάριο του 1999, η Γιουβέντους έδωσε 13 εκατομμύρια ευρώ για να τον κάνει δικό της, όμως μόλις έξι μήνες και 3 γκολ σε 16 συμμετοχές μετά, πήγε να συναντήσει και πάλι τον άνθρωπο που τον έκανε γνωστό, τον Αρσέν Βενγκέρ, αυτή τη φορά όμως στην Άρσεναλ.

Εκεί ο Ανρί χρησιμοποιήθηκε σαν σέντερ φορ, αφού αντικατέστησε τον Νικολά Ανελκά και κάπως έτσι εκτόξευσε την καριέρα του στα ύψη.

Με την Άρσεναλ, ξεκίνησε επίσης δύσκολα, όμως στα οκτώ χρόνια του στο Λονδίνο, κατέκτησε με τους «κανονιέρηδες» το τελευταίο τους, μέχρι τώρα, πρωτάθλημα τη σεζόν 2003-2004 με ρεκόρ, αφού ολοκλήρωσαν τη σεζόν χωρίς ούτε μια ήττα! Τη στιγμή που εκείνος σκόραρε ακατάπαυστα αφού πέτυχε συνολικά 174 γκολ σε 254 ματς.

Τη σεζόν 2005-2006 έφτασε με την Άρσεναλ, μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο έχασε από την Μπαρτσελόνα.

Τον Ιούνιο του 2007, σε μια κίνηση που αιφνιδίασε τον κόσμο του ποδοσφαίρου, ο Ανρί άφησε την ομάδα της καρδιάς του, για να μετακομίσει στο «Καμπ Νου» και να αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα.

«Πάντα έλεγα πως θα έφευγα από την Άρσεναλ μόνο για την Μπαρτσελόνα», είχε πει τότε σε μια συνέντευξη του.

Τα χρόνια του στην Μπαρτσελόνα δεν ήταν τόσο παραγωγικά όσο αυτά στην Άρσεναλ, όμως από πλευράς τίτλων τα πήρε… όλα, αφού κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (2009, 2010), ένα κύπελλο Ισπανίας (2009), ένα σούπερ καπ Ισπανίας (2009), ένα Τσάμπιονς Λιγκ (2009), ένα Ευρωπαϊκό σούπερ καπ (2009), αλλά και ένα παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων (2009).

Στο τέλος της σεζόν 2009 – 2010 και ενώ ο Ανρί είχε χάσει τη θέση βασικού αποφασίζει να αφήσει την Ευρώπη για να αγωνιστεί στους Νιου Γιόρκ Ρεντ Μπουλς, με πολλούς να κάνουν λόγο για τα «τελευταία ένσημα» του Γάλλου.

Ο Ανρί διέψευσε τις «Κασσάνδρες», αφού στην ομάδα της Νέας Υόρκης έμεινε 4 χρόνια, πέτυχε 51 γκολ και οδήγησε την ομάδα του σε δύο πρωταθλήματα, το 2010 και το 2013.

Το 2012, σε ένα διάλειμμα του αμερικάνικου πρωταθλήματος επέστρεψε δανεικός στην Άρσεναλ, με σκοπό να κρατηθεί σε φόρμα, σκοράροντας μάλιστα και στο πρώτο παιχνίδι του απέναντι στην Λιντς.

Με την εθνική ομάδα της Γαλλίας έχει κατακτήσει ένα Μουντιάλ το 1998 όντας και πρώτος σκόρερ των «τρικολόρ» με τρία γκολ, καθώς και ένα Euro το 2000, ενώ το 2006 βρέθηκε στον τελικό, όπου και έχασε το τρόπαιο από την Ιταλία.

Πάνος Καισσαράτος

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ