Το Μνημόνιο προκρίνει μια ιδιότυπη «οικονομία λεηλασίας» λένε οι Οικολόγοι Πράσινοι

Η ανεργία έχει ήδη εκτοξευθεί στο 21,8%, ιστορικό υψηλό. Πολλοί θεωρούν την εκτίναξη αυτή χειροπιαστή απόδειξη της αποτυχίας της συνταγής των μνημονίων και της ελλιπούς γνώσης για την ελληνική πραγματικότητα των σχεδιαστών τους. Συμμερίζεστε την άποψη; Που αποδίδετε την έκρηξη της ανεργίας; Ήταν κάτι που είχε προβλεφθεί και θυσιάστηκε ως «παράπλευρη απώλεια» ή ξέφυγε;

Οι παραδοχές του Μνημονίου Ι (Μάιος 2010) για την ανεργία ήταν προδήλως ανεδαφικές: προβλεπόταν ανεργία στο 14,8% το 2011 και στο 15,3% το 2012 και ήδη τον Ιανουάριο του 2012 η ανεργία ξεπέρασε το 21% και η ανεργία των νέων το 50%.

Πρόκειται για μια αστοχία (όχι τη μοναδική) του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής στο πλαίσιο των Μνημονίων, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο βάθεμα της ύφεσης ως απόρροια του ίδιου του προγράμματος λιτότητας, αλλά και στον ιδιαίτερα ευάλωτο χαρακτήρα της οικονομίας της χώρας. έναντι της κρίσης. Μιας οικονομίας, που στηριζόταν στο εύκολο χρήμα, τον υπερδανεισμό και την ανάπτυξη μη βιώσιμων δραστηριοτήτων.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι είχαμε αναδείξει ήδη από το 2003 το πεπερασμένο του συγκεκριμένου αναπτυξιακού μοντέλου και τις αρνητικές οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις του.

Η ίδια η τρόικα κατά καιρούς εκφράζει την ανησυχία της για την αύξηση της ανεργίας παρουσιάζοντας την μάλιστα ως μία από τις βασικές αιτίες αποτυχίας των στόχων. Όμως, την ίδια στιγμή επιμένει σε μέτρα λιτότητας και περικοπές που βαθαίνουν την ύφεση και «γεννούν» ανεργία. Φαίνεται δε να αδιαφορεί για την έκρηξη της ανεργίας και στις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες του Νότου. Στις αντιφάσεις αυτές ειδικοί βλέπουν βαθύτερο σχέδιο πλήρους απορρύθμισης της αγοράς εργασίας και μετατροπής της Ελλάδας -και όχι μόνο- σε χώρα πάμφθηνου εργατικού δυναμικού. Εσείς πώς τις ερμηνεύετε;

Η έκρηξη της ανεργίας αποτελεί σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του ίδιου του προγράμματος της τρόικα (αλλά και της πιστωτικής ασφυξίας στη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας, των απαισιόδοξων προσδοκιών για το μέλλον).

Ενώ κατά την διάρκεια του Μνημονίου Ι, η τρόικα επέμενε για τον βραχυπρόθεσμο χαρακτήρα της ανεργίας και την συγκράτηση της με τις διαρθρωτικές αλλαγές (μείωση μισθών, άνοιγμα επαγγελμάτων), στο Μνημόνιο ΙΙ φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό ανεργίας είναι αποδεκτό ως αναγκαίο εργαλείο της εσωτερικής υποτίμησης.

Εκτιμούμε ότι η απορρύθμιση της αγοράς εργασίαςαποτελεί ουσιαστικά στρατηγικό στόχο πολιτικής του Μνημονίου, όπου η μέγιστη δυνατή ευελιξία σε συνδυασμό με την υψηλή ανεργία θα επιτρέψει την δημιουργία μιας οικονομίας βασισμένης στους πολύ χαμηλούς μισθούς και την επάνοδο στην κερδοφορία συγκεκριμένων κλάδων.

Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι ήδη το μερίδιο των μισθών σε σχέση με τα κέρδη βρίσκεται αρκετά κάτω από το μ.ο. των χωρών του ΟΟΣΑ, κυμαινόμενο στο 30% του ΑΕΠ.

Τα τελευταία βίαια μέτρα (μείωση κατώτατου μισθού, πλήρης αποδυνάμωση κλαδικών συμβάσεων κ.ά) παρουσιάστηκαν και ως κινήσεις για τη μείωση ή έστω την ανάσχεση της ανεργίας. Επιχείρημα που διατύπωσε η κυβέρνηση είναι ότι χωρίς αυτά που έκανε η ανεργία θα ήταν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Ευσταθεί ο ισχυρισμός;

Η πρόσφατη ευρωπαϊκή εμπειρία διαψεύδει την ανωτέρω πολιτική. Για παράδειγμα, στην Ισπανία με χαμηλότερους κατώτατους μισθούς και υψηλό βαθμό ελαστικοποίησης των εργασιακών συνθηκών, ιδιαίτερα των νέων, η ανεργία όχι μόνο επιμένει, αλλά και αυξάνεται (ξεπέρασε το 25%), φαινόμενο ιδιαίτερα έντονο μεταξύ των νέων!

Οι χαμηλά αμειβόμενες και ελαστικές θέσεις εργασίας είναι περισσότερο επιλογή ανάγκης για τους νέους που, σύμφωνα με ευρωπαϊκές έρευνες, συχνά αποτελούν παγίδες καθήλωσης σε ανασφαλείς και κακοπληρωμένες εργασίες για ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού δυναμικού.

Κυρίως όμως τα μέτρα παρουσιάστηκαν ως αναγκαία για την ενίσχυση μακροπρόθεσμα της ανταγωνιστικότητας. Παρότι οι μελέτες από αυτή του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ μέχρι του ΙΟΒΕ και άλλων αποδεικνύουν ότι το κόστος εργασίας έχει ελάχιστη ευθύνη για την χαμηλή ανταγωνιστικότητα η κυβέρνηση επιμένει. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα μέσω του περιορισμού του κόστους εργασίας;

Η ανταγωνιστικότητα προϊόντων και υπηρεσιών εξαρτάται σε ένα βαθμό από το κόστος παραγωγής τους (μέρος του οποίου είναι και οι μισθοί). Ωστόσο, η ανταγωνιστικότητα είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, όπου άλλες μεταβλητές, όπως η ποιότητα των προϊόντων, η προστιθέμενη αξία, η καινοτομία, η ενσωμάτωση έρευνας και τεχνολογίας παίζουν καθοριστικότερο ρόλο, ιδιαίτερα όταν το εμπόριο στο οποίο συμμετέχουν οι αναπτυγμένες χώρες (σε μεγάλο βαθμό και η Ελλάδα) είναι ενδοκλαδικού χαρακτήρα.

Κρίσιμο ρόλο βεβαίως έχει και η συναλλαγματική ισοτιμία που στην περίπτωση της Ελλάδας δυσκολεύει ιδιαίτερα τις εξαγωγές της σε τρίτες (εκτός Ευρωζώνης) χώρες.

Η οριζόντια και τυφλή υποβάθμιση των μισθών, όχι μόνο δεν βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα, αλλά έχει ποικίλες αρνητικές συνέπειες σε επίπεδο επιχείρησης και οικονομίας. Για παράδειγμα, οι μισθοί που οδηγούν τους εργαζόμενους στα όρια της φτώχειας, αποτελούν αντικίνητρο για την αύξηση της παραγωγικότητας, ενώ λειτουργούν ως κίνητρο, για όσους από αυτούς διαθέτουν υψηλή τεχνογνωσία και εξειδίκευση να αναζητήσουν εργασία σε άλλες χώρες (ενδεικτικό είναι το κύμα νέων πτυχιούχων που αναζητούν απασχόληση στο εξωτερικό).

Επίσης, οι μισθοί πείνας συμβάλλουν στην κατάρρευση της εγχώριας ζήτησης οδηγώντας σε έναν φαύλο κύκλο μείωσης μισθών, μείωσης ζήτησης, αύξησης απολύσεων.

Ερώτημα που τίθεται είναι ακόμη τι είδους ανταγωνιστικότητα επιδιώκεται; Ποιας επιχειρηματικής φιλοσοφίας και πρακτικής επενδυτές καλούνται στην Ελλάδα;

Το Μνημόνιο και η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ανάπτυξη της Ελλάδας τείνουν στην υπεράσπιση ενός προτύπου ανάπτυξης που συνδυάζει πολύ χαμηλό μισθολογικό κόστος και έμφαση σε μεγάλα έργα υποδομών και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.

Για την πρώτη παράμετρο, έχουμε ήδη αναφερθεί προηγουμένως. Όσο αφορά την δεύτερη παράμετρο, φαίνεται να προκρίνεται μια ιδιότυπη «οικονομία λεηλασίας» των φυσικών πόρων.

Η άγρια εκμετάλλευση μοναδικών φυσικών πόρων (πχ. Ελληνικό, παράκτιες περιοχές, νησιά, ορεινές περιοχές, Χαλκιδική-χρυσός) αποτελεί ένα ήδη δοκιμασμένο και χρεοκοπημένο πρότυπο ανάπτυξης, που συσχετίζεται με μη αντιστρέψιμες περιβαλλοντικές καταστροφές, ερημοποίηση της υπαίθρου, διαφθορά, και διάσπαση των τοπικών κοινοτήτων.

Ειδικότερα αναφέρουμε:

• Η έμφαση στα μεγάλα έργα υποδομών, και μάλιστα στους αυτοκινητόδρομους, όχι μόνο δεν υπηρετεί την περιβαλλοντική βιωσιμότητα, αλλά υπονομεύει πλέον ανοικτά και την οικονομική βιωσιμότητα. Σε μια περίοδο ακραίας δημοσιονομικής εξυγίανσης, η δέσμευση πολύ μεγάλων χρηματοδοτικών πόρων σε νέους οδικούς άξονες στερεί από τους πολίτες το συλλογικό αγαθό των μεταφορών και της κινητικότητας που είναι πιο οικονομικά και φιλικά στο περιβάλλον, όπως ο σιδηρόδρομος.

• Το ισπανικό πρότυπο ανάπτυξης παραθεριστικής κατοικίας με τεκμηριωμένα περιβαλλοντικά κόστη τελικά κατέληξε σε μια «φούσκα ακινήτων» με χιλιάδες ακίνητα να σχολάζουν και να απαξιώνονται ως περιουσιακά στοιχεία.

Να επισημάνουμε επιπλέον ότι η κατάρρευση των μισθών στην Ελλάδα θα την απομακρύνει οριστικά από την επίτευξη στόχων για μια οικονομία βασισμένη στη γνώση και την τοποθετεί στα χαμηλότερα επίπεδα του διεθνούς καταμερισμού εργασίας. Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει μακροχρόνια πολύ αρνητικές συνέπειες.

Πολλές ελπίδες για ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας εναποτίθενται στην απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων και στα έργα μέσω ΕΣΠΑ. Μπορούν αυτά να συμβάλλουν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας; Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι στο σχεδιασμό τους που να εγγυάται ότι θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα από τα αντίστοιχα προγράμματα που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν;

Τα συγχρηματοδοτούμενα ευρωπαϊκά προγράμματα αποτέλεσαν στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα άλλο ένα πεδίο πελατειακών ανταγωνισμών. Η προστιθέμενη αξία των κοινοτικών προγραμμάτων ήταν πολύ κατώτερη των προσδοκιών και του ύψους των χρηματοδοτήσεων.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση πολλών Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης που ενώ κόστισαν πολλά, προσέφεραν ελάχιστα στην ενδυνάμωση των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού.

Το ΕΣΠΑ υποφέρει σε ένα μεγάλο βαθμό από τις ίδιες παθογένειες, την υπέρμετρη γραφειοκρατία και πολυπλοκότητα, αλλά και την έμφαση σε δράσεις μεγάλων έργων/υποδομών. Ωστόσο, θα μπορούσε να αποκτήσει μια σημαντική προστιθέμενη αξία αν χρησιμοποιηθεί για τον αναπροσανατολισμό της οικονομίας και όχι τη στήριξη του υπάρχοντος αναπτυξιακού μοντέλου (πχ. στροφή πόρων από την οικοδομή / κατασκευή στην ενεργειακή αναβάθμιση των υφιστάμενων κατασκευών). Προς αυτή την κατεύθυνση, εμπίπτουν και δράσεις, όπως η ανακαίνιση υπαρχόντων παραδοσιακών κτιρίων και οικισμών, η αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων ΞΕΝΙΑ.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι προσεγγίζουμε ριζικά διαφορετικά τα λεγόμενα «αναπτυξιακά / επενδυτικά προγράμματα» με όρους οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας, αλλά και με ενισχυμένο ρόλο των πολιτών σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

«Αναπτυξιακά προγράμματα» που σχεδιάζονται σε γραφεία και από πάνω δεν έχουν καμία τύχη για προσφορά πραγματικής προστιθέμενης αξίας σε τοπικό επίπεδο. Έχουμε ανάγκη ενός εθνικού σχεδιασμού με ευρύ χώρο για τις περιφέρειες να προτείνουν, να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν προγράμματα.

Πρέπει να επισημανθεί πάντως ότι το ΕΣΠΑ από τον σχεδιασμό του και το μέγεθός του είναι πλέον ανίκανο να αναστρέψει τις έντονα ανοδικές τάσεις της ανεργίας και την βαθύτατη χρόνια πλέον ύφεση της οικονομίας της χώρας.Επιπλέον η κυβέρνηση δεν έχει κάνει κανένα ουσιαστικό σχεδιασμό και δεν έχει καταθέσει καμία πρόταση για την νέα προγραμματική περίοδο (νέο ΕΣΠΑ) που ήδη οριστικοποιείται και θα αρχίσει αν εκτελείται από το 2014.

Ποιο είναι το σχέδιο σας και τα συγκεκριμένα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της ανεργίας για την οποία οι προβλέψεις είναι ότι το 2012 θα ξεπεράσει και το 22%;

Κατ’ αρχή, στηρίζουμε μια νέα αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και ένα νέο πρόγραμμα πράσινων επενδύσεων μεγάλου ύψους, που θα επιτρέψουν την ανάσχεση της βαθιάς ύφεσης, αλλά και τον ποιοτικό μετασχηματισμό των θέσεων εργασίας σε πεδία, όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι βιώσιμες μεταφορές, ο βιώσιμος τουρισμός και η πράσινη καινοτομία.

Προωθούμε μέτρα φορολογικής πολιτικής για την ενίσχυση της απασχόλησης, όπως η φορολογική ελάφρυνση της εργασίας και η θέσπιση φοροαπαλλαγών για τις πρώτες 10-15 θέσεις εργασίας των επιχειρήσεων.

Επίσης, στηρίζουμε την ανάγκη ενίσχυσης της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας για την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και άλλων χρήσιμων υπηρεσιών για την κάλυψη πραγματικών κοινωνικών αναγκών που προσφέρει θέσεις εργασίας σε νέους και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

Το «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων» οφείλει να σχεδιάζεται με βάση το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον και τη συμφιλίωση της οικονομίας με το περιβάλλον, όχι με κριτήριο μια αμφίβολης εγκυρότητας και αξίας οικονομική «ορθοδοξία» και τις αφηρημένες αρχές του ανταγωνισμού.

Πάντως δεδομένου του επιπέδου που έχει φτάσει η ανεργία, ο αριθμός των ανέργων θα παραμένει για αρκετά χρόνια ακόμη υψηλός. Τι προτείνετε για την προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους;

Η εξασφάλιση ενός εγγυημένου αξιοπρεπούς εισοδήματος για όλους τους πολίτες που συμπεριλαμβάνει και τους ανέργους αποτελεί βασικό μηχανισμό κοινωνικής προστασίας, που μόνο η χώρα μας δεν διαθέτει στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 15.

Το επίδομα ανεργίας (σε ανταποδοτική-ασφαλιστική βάση) καλύπτει ένα μόνο μέρος των ανέργων και για ανώτατο χρονικό διάστημα δώδεκα μηνών, ενώ η Ελλάδα δαπανά για την ανεργία (επιδόματα, ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης) ποσοστό επί του ΑΕΠ χαμηλότερο του μ.ο. της ΕΕ.

Η μετεκπαίδευση και κατάρτιση σε πράσινες δεξιότητες και η προώθηση της πράσινης καινοτομίας και έρευνας δύνανται να αποτελέσουν μοχλό επανένταξης των ανέργων σε ένα νέο εργασιακό περιβάλλον, υποβοηθούμενοι και από κατάλληλη μακροοικονομική και διαρθρωτική πολιτική (πράσινη στροφή στην οικονομία).

Μέγα ζήτημα όμως είναι και η ποιότητα των θέσεων εργασίας που θα προκύψουν από την όποια ανάπτυξη. Ποιες είναι οι προτάσεις σας για την αντιμετώπιση της έκρηξης των ευέλικτων μορφών εργασίας με χαμηλούς μισθούς και ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα;

Στη χώρα μας που διακρίνεται από πολύ υψηλά ποσοστά παραοικονομίας και μαύρης εργασίας, η ευελιξία στην αγορά εργασίας ακολουθεί ένα υβριδικό πρότυπο, όπου η ευελιξία εφαρμόζεται ως απεριόριστη ευχέρεια του εργοδότη ως προς την παροχή μισθού και διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ενώ απουσιάζει παντελώς το τμήμα της ασφάλειας / αξιοπρέπειας / συνοδευτικής στήριξης των εργαζόμενων.

Έτσι το πρότυπο της «ευελασφάλειας» (flexicurity) κατάντησε στην Ελλάδα «ευελιξία χωρίς καμία ασφάλεια», παγιδεύοντας μεγάλα τμήματα του εργατικού δυναμικού (νέους, γυναίκες) σε θέσεις εργασίας με πολύ χαμηλή αμοιβή, καμία ασφάλεια και καμία προοπτική εξέλιξης.

Η ευελιξία μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο για την κάλυψη αναγκών συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού που το επιλέγουν ελεύθερα, αλλά με συνοδευτικές επιλογές, εισοδηματική και κοινωνική υποστήριξη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ακόμα και σε φιλελεύθερα οικονομικά κράτη (πχ. Ην. Βασίλειο) εφαρμόζονται προγράμματα συμπλήρωσης του εισοδήματος όσων εργάζονται με ευέλικτους όρους (πχ. μερική απασχόληση, εκ περιτροπής απασχόληση) και παρέχονται ευκαιρίες κατάρτισης και ανάπτυξης των δεξιοτήτων.

Πώς μπορούν ναεξασφαλισθούν οι αναγκαίοι πόροι για την υλοποίηση των μέτρων που προτείνετε για την αντιμετώπιση της ανεργίας και την προστασία των ανέργων;

Η Ελλάδα δαπανά για την ανεργία και τις πολιτικές απασχόλησης χαμηλότερα από το μ.ο. της ΕΕ. Μια ανακατανομή προτεραιοτήτων μεταξύ των δαπανών κοινωνικής προστασίας θα ήταν μια σημαντική ενίσχυση του συγκεκριμένου τομέα, χωρίς να απαιτείται αύξηση των συνολικών δαπανών κοινωνικής προστασίας.

Η θέσπιση ενός εγγυημένου εισοδήματος με εξοικονόμηση μεγάλων ποσών από τον εξορθολογισμό της πλειάδας επιδομάτων ανά ειδική πληθυσμιακή κατηγορία σε συνδυασμό με την αναβάθμιση δημόσιων και συλλογικών αγαθών μπορούν να προσφέρουν καλύτερο επίπεδο διαβίωσης για τους ανέργους και τις οικογένειές τους.

Επίσης, οι Οικολόγοι Πράσινοι στηρίζουμε μια ανακατεύθυνση των δεδομένων ευρωπαϊκών πόρων της πολιτικής συνοχής προς δράσεις του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου στα πεδία της απασχόλησης, κατάρτισης και συνοδευτικών και λοιπών υποστηρικτικών υπηρεσιών υπέρ των ανέργων.

Με τα σημερινά δεδομένα τι χειρότερο πρέπει να περιμένουν οι εργαζόμενοι από τον Ιούνιο και μετά; Η τρόικα επαναφέρει συνεχώς το θέμα περαιτέρω μειώσεων 15% στους μισθούς στο διάστημα 2012-14, ενώ έχουν συμφωνηθεί και η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 μέχρι το 2015. Από τι κινδυνεύουν;

Η μείωση των μισθών και οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα έχουν πλέον λάβει τη μορφή νομοθετήματος με την ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ. Η εξέλιξη αυτή εκτιμάται ότι θα επανατροφοδοτήσει το φαύλο κύκλο της ανεργίας-ύφεσης-νέας ανεργίας.

Τρία στοιχεία προοιωνίζουν ιδιαίτερα αρνητικές εξελίξεις στο εργασιακό τοπίο.

Το πρώτο αναφέρεται στη ρήτρα αντιστάθμισης αστοχίας άλλων μέτρων του Μνημονίου με περαιτέρω περικοπές στο μισθολογικό κόστος του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η όποια απόκλιση επίτευξης των στόχων δημοσιονομικής προσαρμογής θα αντισταθμίζονται με αντίστοιχες περικοπές στο εργασιακό πεδίο.

Το δεύτερο αναφέρεται στην πρόδηλη πλέον επικράτηση της πολιτικής της άγριας εσωτερικής υποτίμησης, όπου η ανεργία είναι εργαλείο της πολιτικής για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας κόστους εργασίας και την εξισορρόπηση του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών (μέσω της μείωσης της ζήτησης για εισαγωγές) και όχι απλώς μια αστοχία ή παράπλευρη απώλεια.

Το τρίτο αφορά την εν εξελίξει οριζόντια μείωση όλων των κοινωνικών παροχών και επιδομάτων στο πλαίσιο μιας επαναξιολόγησης των κοινωνικών και προνοιακών προγραμμάτων και την δέσμευση για διατήρηση της ήδη διαμορφωμένης σε πολύ υψηλά επίπεδα φορολογικής επιβάρυνσης των εργαζόμενων.

Οι τρεις παραπάνω παράγοντες αποτελούν το μοχλό βίαιου περιορισμού του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζόμενων και ουσιαστικά φτωχοποίησης μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού. Ήδη το 2010, η Eurostat καταγράφει ότι σχεδόν ο ένας στους τρεις Έλληνες κινδυνεύει από φτώχεια ή/και κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ η πλέον πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου (Απρίλιος 2012) για την κοινωνική επίπτωση της κρίσης, καταγράφει τα μεγαλύτερα ποσοστά πληθυσμού που βιώνει συνθήκες εισοδηματικής ασφυξίας και αδυναμίας αντιμετώπισης πάγιων αναγκών στην Ελλάδα μεταξύ των 27 κρατών μελών της ΕΕ.

Εκ μέρους των Οικολόγων Πράσινων απάντησε ο Δημήτρης Μπουρίκος, συνεργάτης (Θεματική Ομάδα Οικονομίας)

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ