Η ανεργία αντιμετωπίζεται με διαρθρωτικές αλλαγές, τονίζει η Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία

Με άρθρο επέλεξε να απαντήσει για τις θέσεις και τις προτάσεις της για την αντιμετώπιση της ανεργίας η Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία:

«Η ανεργία αντιμετωπίζεται με διαρθρωτικές αλλαγές»

Η ανεργία δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα με την έλευση της τρόικας, ούτε ήταν αποτέλεσμα της εφαρμογής των μέτρων που λήφθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια. Οι αιτίες που εκτόξευσαν την ανεργία στα σημερινά ύψη ελλόχευαν από καιρό μέσα στα σπλάχνα της σάπιας, αντιπαραγωγικής και κρατικοδίαιτης ελληνικής οικονομίας και απλώς η τελευταία έξαρση εκδηλώθηκε με επιθετικό τρόπο όταν η διεθνής κρίση έπληξε και τη χώρα μας με ιδιαίτερη σφοδρότητα.

Μάλιστα, το αντιπαραγωγικό προφίλ και το εσωστρεφές της ελληνικής οικονομίας αποτέλεσαν κάποιους από τους κύριους λόγους για τους οποίους η κρίση στην Ελλάδα εμφάνισε αυτή την αγριότητα των συμπτωμάτων σε σχέση με άλλες χώρες.

Η άποψη ότι όταν εκδηλώθηκε η κρίση όλα πήγαιναν μια χαρά στο ζήτημα της απασχόλησης και ότι η τρόικα με τα μνημόνια έφεραν την καταστροφή, είναι τουλάχιστον αφελής, αν δεν είναι συνειδητά παραπλανητική. Καλλιεργεί την λανθασμένη εντύπωση ότι την παραμονή της κρίσης το επίπεδο της απασχόλησης βρισκόταν σε λίαν ικανοποιητικό επίπεδο.

Πως θα μπορούσε όμως να υφίσταται σε στοιχειωδώς ανεκτά επίπεδα η απασχόληση το 2010 όταν η γενική ανεργία ήδη κάλπαζε προς το 15%, η ανεργία των γυναικών έτεινε στο 20%, η ανεργία των νέων κοντοζύγωνε στο 30%, ενώ σε ορισμένες περιφέρειες της χώρας έβαινε προς διπλάσιες τιμές από ότι σε άλλες;

Πώς είναι δυνατόν να μην λαμβάνεται υπόψη για την έκρηξη της ανεργίας στο ποσοστό του 21,8% το γεγονός ότι το 2002 η Ελλάδα βρισκόταν στην 33^η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της ανταγωνιστικότητας και το 2009, την παραμονή δηλαδή του ξεσπάσματος της κρίσης, είχε ήδη κατρακυλήσει στην 71^η θέση;

Ανεξάρτητα λοιπόν από τα -λανθασμένα- μέτρα που επιλέχθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση για την εφαρμογή των μνημονίων, οι αιτίες των προβλημάτων της απασχόλησης είναι πολύ πιο βαθιές και μακροχρόνιες. Είναι δομικές.

Το να κριτικάρει κανείς τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης και ειδικότερα τα μέτρα παρέμβασης στο ζήτημα της ανεργίας ως ανεπαρκή και ατελέσφορα είναι σε ένα σημαντικό βαθμό σωστό. Δεν έχουν πετύχει να κτυπήσουν ακριβώς τις δομικές αιτίες στη ρίζα τους και η συνέχιση της πολιτικής των οριζοντίων περικοπών των αποδοχών είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι λύση.

Το να επιρρίπτεται, όμως, η ευθύνη για το χάλι της αγοράς εργασίας αποκλειστικά στα μέτρα αυτά δεν είναι παρά η αναπαραγωγή μια απόλυτης εθελοτυφλίας. Είναι έκφραση της άρνησης για κάθε αλλαγή και δεν διαφέρει κατ’ ουσίαν από χυδαίους ισχυρισμούς, όπως ότι μας χρειάζεται η παραοικονομία και η μαύρη εργασία γιατί ανεβάζουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η χώρα μας λειτουργεί με πεπαλαιωμένα μοντέλα αντιμετώπισης της ανεργίας και με φρικώδεις ακόμη ακαμψίες στην αγορά εργασίας. Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται με σώρευση «δήθεν» προστατευτικών διατάξεων των ήδη εργαζομένων και με πεπαλαιωμένα μοντέλα αντιμετώπισης του προβλήματος της απασχόλησης.

Η διατήρηση της ακαμψίας στη αγορά εργασίας, ο αφόρητος δισταγμός στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η δια νόμου διατήρηση στη ζωή άχρηστων θέσεων εργασίας παρεμποδίζει να δημιουργηθούν πολύ περισσότερες νέες χρήσιμες και παραγωγικές θέσεις απασχόλησης.

Επιπλέον, το βάρος των εισφορών που επιβάλλει ένα παράλογο, άδικο, γραφειοκρατικό και πανάκριβο ασφαλιστικό σύστημα τόσο στον εργαζόμενο όσο και στον εργοδότη οδηγεί σε περεταίρω διαστρέβλωση του πραγματικού κόστους εργασίας και στην περαιτέρω μείωση της ανταγωνιστικότητας και των θέσεων εργασίας.

Πρέπει λοιπόν να σταματήσουν οι διαστρεβλώσεις, οι υποκρισίες και οι συνομωσιολογικές ερμηνείες. Η ανεργία δεν είναι ένα βαθύτερο σχέδιο πλήρους απορρύθμισης της αγοράς εργασίας και μετατροπής της Ελλάδας σε χώρα πάμφθηνου εργατικού δυναμικού που επεξεργάστηκαν κάποιες σκοτεινές δυνάμεις.

Η ανεργία είναι αποτέλεσμα εμφανέστατων και μακροχρόνια υφιστάμενων στον τόπο μας αιτιών. Η γραφειοκρατία, το υπερτροφικό κράτος, η παρεμπόδιση ιδιωτικών επενδύσεων λόγω του πλήθους των αβεβαιοτήτων και της έλλειψη φιλικότητας των κρατικών μηχανισμών προς την επιχειρηματικότητα, η ακαμψία της αγοράς εργασίας, ο σχηματισμός των αποδοχών με αυτοματοποιημένο τρόπο (και όχι με γνώμονα καθεαυτό το κόστος της εργασίας), η ζηλότυπη διατήρηση των κλειστών επαγγελμάτων, οι ανεπαρκείς και στρεβλές πολιτικές επανένταξης των ανέργων στην ενεργό επαγγελματική ζωή.

Ειδικότερα, χρειάζεται επανασχεδιασμός των πολιτικών απασχόλησης με κύριο βάρος στην ουσιαστική επανακατάρτιση των ανέργων και όχι στην απλή κατασπατάληση πόρων με τεράστιο λειτουργικό κόστος και μηδαμινό αποτέλεσμα.

Θα πρέπει οι πολιτικές απασχόλησης να σχεδιάζονται και να εκτελούνται από κλαδικούς φορείς σε συνεργασία με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Στο ζήτημα αυτό ο ΟΑΕΔ απέτυχε πλήρως.

Πρέπει να υπάρξει επιπλέον δραστική μείωση του κόστους ασφάλισης, καθώς και του κόστους διαχείρισης του ασφαλιστικού μας συστήματος και να μπορέσει να περάσει αυτή η μείωση στην πραγματική οικονομία και την ανταγωνιστικότητα.

Γιάννης Ληξουριώτης, Καθηγητής Εργατικού Δικαίου, Πάντειο Πανεπιστήμιο, υποψήφιος Β’ Αθηνών με την Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ