Το θέμα της μισαλλοδοξίας προσεγγίζει ο «Όμηρος», που προβλήθηκε στη Μπερλινάλε

31

Με την αμφιλεγόμενη ταινία του Κ.Γιάνναρη Όμηρος, στην οποία παρουσιάζεται η ιστορία ενός Αλβανού που πραγματοποίησε λεωφορειοπειρατεία στην Ελλάδα το 1999, συνεχίστηκε για τρίτη ημέρα η Μπερλινάλε. Ο σκηνοθέτης έκανε λόγο για τη μισαλλοδοξία με την οποία αντιμετωπίζονται οι Αλβανοί στη χώρα μας.

Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία ενός Αλβανού στη Βόρειο Ελλάδα, που κράτησε όμηρους τους επιβάτες ενός λεωφορείου ζητώντας λύτρα για την απελευθέρωση τους και ασφαλή συνοδεία μέχρι τα αλβανικά σύνορα.

Το περιστατικό είχε όμως αιματηρή κατάληξη, καθώς στην επιχείρηση απελευθέρωσης που ακολούθησε στην Αλβανία, οι Αλβανοί αστυνομικοί σκότωσαν το δράστη της λεωφορειοπειρατείας και έναν Έλληνα όμηρο.

Κατά τη συνέντευξη Τύπου, που ακολούθησε την προβολή της ταινίας, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης αναφέρθηκε στους Αλβανούς μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα διωγμένοι από την πατρίδα τους για να αντιμετωπίσουν τη δυσπιστία -συχνά και τη μισαλλοδοξία- από ελληνικής πλευράς, τονίζοντας παράλληλα το οξύμωρο που υπάρχει στο ότι ενώ ο δράστης της λεωφορειοπειρατείας έγινε ήρωας τραγουδιών, σκοτώθηκε από την αλβανική αστυνομία.

Η ταινία του Γιάνναρη είναι σκηνοθετημένη στο στιλ ενός θρίλερ, με πολιτικές σίγουρα προεκτάσεις. Εκεί όμως που αδυνατεί είναι στο σενάριο και ιδιαίτερα στην έλλειψη ολοκληρωμένης ανάπτυξης των χαρακτήρων, με αποτέλεσμα ορισμένοι να παραμένουν σχηματικοί, όπως ο Αλβανός ήρωάς του -που παρουσιάζεται πολύ καλός χωρίς κανένα ψεγάδι- ενώ θα χρειαζόταν μάλλον ένας πιο ψυχολογημένος και πειστικός χαρακτήρας.

Στις αδυναμίες συγκαταλέγονται και ορισμένες καταστάσεις που περιορίζονται σε κοινοτοπίες, θυμίζοντας απλά ξένες ταινίες με παρόμοια θέματα. Στις αρετές της ταινίας, οι καλοστημένες σκηνές και ο σωστός, γρήγορος ρυθμός που σε κάνει να παρακολουθείς την ταινία με ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, καθώς και οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών του.

Το μικρό… «σκάνδαλο»

Η ταινία που… σκανδάλισε όμως την Τετάρτη στην Μπερλινάλε ήταν Το ιδιότροπο σύννεφο του σκηνοθέτη από την Ταϊβάν, Τσάι Μινγκ-Λιανγκ. Ταινία με τολμηρές -στα όρια του πορνό- ερωτικές σκηνές, από καρπούζια που αντικαθιστούν το αιδοίο και οδηγούν στον οργασμό, στοματικό έρωτα και άλλα πολλά.

Όλα αυτά βέβαια στο πνεύμα μιας σατιρικής ματιάς πάνω στη διαφήμιση που εκμεταλλεύεται το σεξ, καθώς και την τηλεόραση και γενικά την κοινωνία της κατανάλωσης που οδηγεί στην αποξένωση του ατόμου. Η ταινία είναι διανθισμένη με τραγούδια που παρωδούν με ένα δικό τους, απολαυστικό τρόπο το θέμα.

Απολαυστική, αλλά με ένα διαφορετικό τρόπο ήταν και η αμερικανική κωμωδία The Life Aquatic του Γουές Αντερσον, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ.

Μια ιστορία γύρω από ένα εκκεντρικό καπετάνιο -εξαιρετικός στο ρόλο ο Μπιλ Μάρεϊ- που μαζί με ένα εξίσου εκκεντρικό πλήρωμα ταξιδεύει με το υποβρύχιό του σε αναζήτηση του καρχαρία, ο οποίος κατασπάραξε ένα σύντροφό του. Η ταινία, αφιερωμένη στον Ζακ Υβ Κουστό, είναι φτιαγμένη με φαντασία και ευρηματικότητα, με ένα τρόπο που πολύ σπάνια συναντάμε στον αμερικανικό κινηματογράφο.

Ενδιαφέρουσα ήταν και η αμερικανική ταινία Η μπαλάντα του Τζακ και της Ρόουζ, τρίτη σκηνοθετική δουλειά της Ρεμπέκα Μίλερ, κόρης του διάσημου θεατρικού συγγραφέα Αρθουρ Μίλερ, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα.

Η ταινία αναφέρεται στη σχέση ενός έφηβου κοριτσιού με τον πατέρα του, που ζουν μαζί στο πνεύμα του κοινοβίου της δεκαετίας του 1960, σε μια απομονωμένη φάρμα σε ένα νησί, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Σχέση με αιμομικτικές τάσεις που θα οδηγήσουν στο δράμα. Ταινία με καλογραμμένο σενάριο, φροντισμένη σκηνοθεσία και μερικές πολύ καλές ερμηνείες, με επικεφαλής εκείνη του Ντάνιελ Ντέι Λούις -συζύγου της Μίλερ- στο ρόλο του πατέρα.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,ΑΠΕ