Αννα Μουιγιάρτ: Οι γυναίκες πρέπει να υψώνουμε τη φωνή μας

Μία γυναίκα στη Βραζιλία μεγαλώνει ένα ξένο παιδί, ενώ το δικό της το μεγαλώνει κάπου μακριά μία άλλη γυναίκα.

Η σκηνοθέτις Άννα Μουιγιάρτ ασχολείται στην ταινία της «Η Δεύτερη Μάνα» με ένα ιδιαίτερα επίκαιρο κοινωνικό θέμα με παγκόσμια απήχηση.

Στην ταινία, η κατάσταση περιπλέκεται όταν η μεγάλη πια κόρη της ηρωίδας της ταινίας, της Βαλ, έρχεται στο Σάο Πάολο για να μείνει με την μητέρα της. Δεν είναι εύκολο, όμως, να συμβιώσεις με έναν άνθρωπο που γνωρίζεις πολύ λίγο…

Μεγάλη επιτυχία στη Βραζιλία και επίσημη πρόταση της χώρας για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, η δημιουργός της «Δεύτερης Μάνας» έπεσε θύμα ρατσιστικών σχολίων από άνδρες συναδέλφους της.

• Κερδίστε προσκλήσεις για την πρεμιέρα της ταινίας

Το in.gr μίλησε με την Άννα Μουιγιάρτ για τις γυναίκες που μεγαλώνουν παιδιά, αλλά και για τη θέση της γυναίκας στο σινεμά.

Πώς θα περιγράφατε την ταινία με λίγες λέξεις;

Πρόκειται για μία ταινία με κοινωνική συνείδηση, γεμάτη ειρωνία και με επικριτική ματιά, αλλά και για μια συγκινητική οικογενειακή ιστορία με χιούμορ και χάρη.

Πώς αποφασίσατε να αφηγηθείτε την ιστορία της Βαλ;

Ξεκίνησα να γράφω το σενάριο πριν από 20 χρόνια, όταν έκανα το πρώτο μου παιδί και συνειδητοποίησα πόσο ευγενική δουλειά είναι το να μεγαλώνεις ένα παιδί. Την ίδια στιγμή, παρατήρησα το πόσο αυτό έχει χάσει την αξία του στην κουλτούρα της Βραζιλίας. Στον κοινωνικό μου κύκλο, ήταν συχνό -αντί να φροντίζεις ο ίδιος το παιδί σου- να προσλαμβάνεις μία νταντά και να κάνει άλλος το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς που κάποιοι θεωρούσαν κουραστική και εξαντλητική. Αλλά συχνά, αυτές οι νταντάδες καλούνται να αφήσουν τα δικά τους παιδιά σε κάποιον άλλο, προκειμένου να κάνουν αυτή τη δουλειά. Αυτό το κοινωνικό παράδοξο μού φάνηκε σημαντικό για τη Βραζιλία, καθώς πάντα τα παιδιά είναι αυτά που χάνουν: τόσο τα παιδιά των εργοδοτών, όσο και των νταντάδων. Υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα που αφορά την κοινωνία μας: το μεγάλωμα ενός παιδιού. Μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί χωρίς τρυφερότητα; Μπορεί να εξαγοραστεί αυτή η τρυφερότητα; Και αν ναι, ποιο είναι το τίμημα;

Η ταινία σας δέχθηκε σωβινιστικά σχόλια από άλλους σκηνοθέτες. Πιστεύετε ότι ο κόσμος του σινεμά είναι ένας ανδρικός κόσμος;

Νομίζω ότι η παρουσία των γυναικών στον κόσμο των επιχειρήσεων είναι ακόμα καινούρια. Στο σινεμά, οι γυναίκες μπορούν να κάνουν μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ και ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Αλλά όταν μια γυναίκα καλείται να αναλάβει πιο ηγετικό ρόλο -και η ταινία της βγάζει χρήματα- τότε οι άνδρες αισθάνονται αμήχανα και τείνουν να της αρνηθούν τη θέση της και ακόμα και την παρουσία της με μικρές πράξεις -όπως το να μην κοιτούν μία γυναίκα στα μάτια, ακόμα και όταν μιλούν για τη δουλειά της.

Πολλά έχουν ειπωθεί για τον ρόλο των γυναικών σκηνοθετών στο σινεμά. Τι πιστεύετε ότι μπορεί να γίνει, προκειμένου οι γυναίκες να εμπλακούν περισσότερο στη διαδικασία λήψης αποφάσεων;

Πρέπει να παλέψουμε. Πρέπει να παραπονεθούμε, να εξηγήσουμε. Πρέπει να παλέψουμε για να αναγνωριστούμε. Πιστεύω ότι πολλές γυναίκες συμμετέχουν στην διαδικασία λήψης αποφάσεων στο σινεμά, αλλά δεν λαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Έχω δει γυναίκες να κάνουν όλη τη δουλειά και τότε ακόμα να αναγνωρίζεται ένας άνδρας. Νομίζω ότι στην εκπαίδευσή μας ως θηλυκά, μάς μαθαίνουν να είμαστε διακριτικές, ταπεινές και μερικές φορές γινόμαστε τόσο διακριτικές και ταπεινές που είμαστε πολύ ντροπαλές και κατά κάποιο τρόπο επιτρέπουμε σε άλλους να μας αδικήσουν. Νομίζω ότι χρειάζεται να μάθουμε να είμαστε πιο οργισμένες, να υψώνουμε τη φωνή μας εάν χρειαστεί, να παλεύουμε για να μη μας αδικήσουν.

Πώς επιλέξατε τη Ρεζίνα Κάζε για τον ρόλο της Βαλ; Είναι φανταστική.

Απαντήσατε μόνη σας την ερώτηση. Την ήθελα γιατί είναι μία από τις πιο εξαιρετικές ηθοποιούς που έχω δει, στη σκηνή και στο σινεμά. Η Ρεζίνα είναι τέρας! Την ήθελα επίσης γιατί αποτελεί ανάμειξη των τριών μεγάλων φυλών της Βραζιλίας: μαύρων, λευκών και ιθαγενών.

Μπορεί να εκτυλίσσεται στη Βραζιλία, η ταινία όμως έχει παγκόσμια απήχηση. Τι είναι αυτό που πιστεύετε ότι την κάνει να αφορά όλο τον κόσμο;

Αν και λαμβάνει διαφορετικές φόρμες και βαθμούς, νομίζω ότι ο κοινωνικός διαχωρισμός αποτελεί πρόβλημα σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου. Η ταινία χρησιμοποιεί την ειρωνία και το χιούμορ για να αναφερθεί σε αυτά τα ζητήματα με πολύ ήρεμο, αλλά επικριτικό τρόπο. Δεν πρόκειται για διανοουμενίστικη κριτική. Από την άλλη, η ταινία είναι μία συγκινητική ιστορία για μία μητέρα που ξαναβρίσκει την κόρη της, την οικογένειά της και τα δικαιώματά της ως πολίτης. Πιστεύω ότι είναι η ανάμειξη αυτών των στοιχείων που κάνει την ταινία να έχει παγκόσμια απήχηση.

* Η ταινία «Η Δεύτερη Μάνα» θα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 14 Απριλίου σε διανομή Feelgood.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ