Στο τραπέζι με την Αριάν Λαμπέντ για «Αστακό»

Η Αριάν Λαμπέντ γεννήθηκε στην Ελλάδα και μεγάλωσε στη Γαλλία. Προς το παρόν ζει στο Λονδίνο, αλλά αργότερα ποιος ξέρει; Ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη για τη δουλειά της, γυρίζει καλές ταινίες με φίλους, αισθάνεται Ευρωπαία αλλά με τον τρόπο που η ίδια ορίζει την Ευρώπη, λατρεύει την υποκριτική, αλλά κάτι την τρώει μέσα της να ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία. Εάν ήταν ζώο, η Αριάν Λαμπέντ θα ήταν λέαινα και πιστεύει ότι η αγάπη είναι μια δύναμη που σε βοηθά να κάνεις πράγματα που δεν πίστευες ότι θα μπορούσες να κάνεις.

Για όλα αυτά -και κυρίως για το The Lobster του Γιώργου Λάνθιμου- η ηθοποιός μίλησε στο in.gr.

Την Αριάν Λαμπέντ την πρωτοείδαμε στο Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, μία παρουσία που δεν μπορούσες να αγνοήσεις. Δεν μπορούσε να την αγνοήσει ούτε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας που της έδωσε το βραβείο ερμηνείας για το Attenberg.

Μία σειρά από ενδιαφέρουσες παραγωγές ακολούθησαν: το The Capsule και πάλι της Τσαγγάρη, οι Άλπεις του Γιώργου Λάνθιμου, το Fidelio, η ιστορία της Αλίκης της Λουσί Μπορλετό, μια εμφάνιση στο Before Midnight του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.

Τώρα τη συναντάμε ως καμαριέρα στο The Lobster του Γιώργου Λάνθιμου, στο ξενοδοχείο που υποδέχεται αυτούς που προσπαθούν να βρουν ταίρι πριν μετατραπούν σε ζώα, ενώ τη συναντάμε και στο δάσος όπου ζουν οι μοναχικοί.

Παράλληλα, πρωταγωνιστεί στο Assassin’s Creed, μεταφορά του γνωστού βιντεοπαιχνιδιού στον κινηματογράφο, στο πλευρό των Μάικλ Φασμπέντερ και Μαριόν Κοτιγιάρ.

Το in.gr την είδε πριν από μερικές ημέρες στην πρεμιέρα του The Lobster στο Λονδίνο -όπου μένει τα τελευταία χρόνια η ηθοποιός μαζί με τον σύζυγό της Γιώργο Λάνθιμο-, ενώ λίγες ημέρες αργότερα, κάθισε στο τραπέζι κεντρικού ξενοδοχείου της Αθήνας για να μιλήσουν για την ταινία, την αγάπη, αλλά και για την Ευρώπη.

• Το The Lobster τελειώνει με το τραγούδι «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη». Τι είναι για σένα η αγάπη;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει μία μορφή αγάπης. Η αγάπη μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα, λέει πολλά, αλλά μπορεί να μην πει και τίποτα. Μπορεί να είναι μια τρελή δύναμη και πιστεύω –ελπίζω- ότι βοηθά τους ανθρώπους να ξεπερνούν πολλά πράγματα. Μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν ήξερες ότι μπορείς να κάνεις.

• Ανάμεσα σε άλλα η ταινία είναι ένα καυστικό σχόλιο για τις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις. Τι είναι για σένα το The Lobster;

Η ταινία είναι πολλά πράγματα. Πιστεύω ότι αυτή είναι η δύναμη της. Ο κόσμος της ταινίας είναι ακραίος και πιέζει τους χαρακτήρες με τους κανόνες που τους επιβάλει. Νομίζω ότι είναι ένα σχόλιο για τον κόσμο μας και τους κανόνες που αυτός έχει. Η δύναμη της δουλειάς του Γιώργου και του Ευθύμη (σ.σ. Φιλίππου συν-σεναριογράφου του The Lobster) είναι ότι μας βάζουν να σκεφτούμε όλα τα πράγματα από την αρχή. Χρησιμοποιώντας χιούμορ, μιλά για την πολιτική κατάσταση, αλλά και για την ανθρώπινη φύση.

• Στην ταινία, όσοι δεν μπορούν να βρουν ταίρι μετά από 45 ημέρες στο ξενοδοχείο, μετατρέπονται σε κάποιο ζώο της επιλογής τους. Εσύ τι ζώο θα γινόσουν σε ανάλογη περίπτωση;

Παλιά όταν μου έκαναν αυτή την ερώτηση απαντούσα γάτα, αλλά τώρα πια λέω λέαινα.

• Η ταινία γυρίστηκε στην Ιρλανδία και συμμετέχουν σε αυτή άνθρωποι από την Ελλάδα, τη Γαλλία, τη Βρετανία. Είναι -κατά κάποιο τρόπο- το «όνειρο» μιας ευρωπαϊκής παραγωγής, σε μία εποχή όχι εύκολη για την Ευρώπη.

Είναι πολύ ωραίος αυτός ο τρόπος δουλειάς και ταιριάζει με τον τρόπο που μεγάλωσα και εγώ. Παρά τα προβλήματα της Ευρώπης, νιώθω Ευρωπαία. Ήταν ένα δώρο το να δουλεύουμε με τέτοιο τρόπο, το να ακούς αυτές τις διαφορετικές προφορές, το ότι ήμασταν όλοι κλεισμένοι σε αυτό το ξενοδοχείο. Αυτό κάνει την ταινία πιο ανοιχτή. Δεν έχει εθνικότητα, μιλά για κάτι ανθρώπινο. Μήπως τελικά αυτό είναι το πρόσωπο της Ευρώπης; Η δύναμη μας είναι ότι έχουμε πολλές διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες, αλλά αυτό είναι και ένα δώρο.

• Ο χαρακτήρας σου, μαζί με τον χαρακτήρα του Κόλιν Φάρελ ενώνει τα δύο κομμάτια της ταινίας -στο ξενοδοχείο και στο δάσος. Πώς ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων σε δύο τόσο διαφορετικές τοποθεσίες;

Ήταν ωραίο που το γυρίσαμε σε σειρά, πρώτα τις σκηνές στο ξενοδοχείο, μετά στο δάσος. Νιώθαμε κλειστοφοβικά στην αρχή και μετά ήμασταν χαμένοι στο δάσος. Η ταινία είναι ένα ταξίδι και σε μεταφέρει κάπου αλλού μέσα από την πράξη του Ντέιβιντ.

• Έχεις δουλέψει σε ταινίες στην Ελλάδα όπου όλα γίνονται με λίγα χρήματα, σε λίγο μεγαλύτερες παραγωγές στην Ευρώπη και τώρα στο Assassin’s Creed που είναι μία ακριβή παραγωγή. Πώς είναι να περνάς από μικρότερες σε μεγαλύτερες παραγωγές;

Έχει ενδιαφέρον, αν και είναι η ίδια δουλειά. Και πάλι αισθάνομαι γυμνή και μόνη μου και χαμένη και γι’ αυτό κάνω αυτή τη δουλειά. Η βάση της δουλειάς μου δεν αλλάζει, όσο μεγάλη και αν είναι η παραγωγή. Την πρώτη ημέρα στο Assassin’s Creed προσπάθησα να μάθω όλα τα ονόματα των συντελεστών της ταινίας και φυσικά δεν τα κατάφερα. Είναι εντυπωσιακό, όμως, να βλέπεις όλους αυτούς που δουλεύουν και φτιάχνουν κάτι όμορφο, φτιάχνουν ένα ντεκόρ για παράδειγμα. Επίσης, σου δίνεται η δυνατότητα να κρατήσεις τη σχέση σου με τον σκηνοθέτη. Η διαδικασία παραμένει πολύ ανθρώπινη. Αυτό που αλλάζει είναι ότι η ταινία έχει πολύ περισσότερη δράση.

• Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Μάικλ Φασμπέντερ και Μαριόν Κοτιγιάρ. Πώς είναι η συνεργασία σου μαζί τους;

Εγώ ερμηνεύω την assassin (δολοφόνο) στο παρελθόν και η Μαριόν Κοτιγιάρ ερμηνεύει την assassin στο μέλλον. Με τον Μάικλ (Φασμπέντερ) έχω συνεργαστεί πολύ, έχουμε κάνει μαζί γυρίσματα επί πέντε εβδομάδες. Την Μαριόν (Κοτιγιάρ) δεν την έχω γνωρίσει ακόμα, ανυπομονώ να τη γνωρίσω. Η συνεργασία με τον Μάικλ ήταν πολύ καλή, ο ίδιος είναι και παραγωγός της ταινίας. Αυτή η ταινία είναι το «μωρό» του, την ετοιμάζει εδώ και τέσσερα χρόνια.

• Το τελευταίο διάστημα γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη γυναικεία δημιουργία στο σινεμά. Ποια είναι η θέση σου σχετικά με αυτό;
  

Μου φαίνεται τρελό να ασχολούμαστε ακόμα με αυτό. Με το πώς είναι να κάνεις ταινίες και να είσαι γυναίκα, με το πώς είναι να κάνεις οτιδήποτε και να είσαι γυναίκα. Το να είσαι γυναίκα δεν είναι μειονέκτημα και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως τέτοιο. Υπάρχουν αρκετές γυναίκες σκηνοθέτιδες και θα ήθελα να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου δεν θα χρειάζεται πια να το συζητάμε, αλλά απλά θα κάνουμε ταινίες. Για παράδειγμα στο Chevalier της Τσαγγάρη είναι ωραίο ένα γυναικείο βλέμμα σε άνδρες, αλλά είναι κρίμα η πρώτη ερώτηση να είναι πάντα πώς είναι για μια γυναίκα να συνεργάζεται με άνδρες. Εδώ και δεκαετίες, άνδρες σκηνοθέτες κάνουν ταινίες με γυναίκες και κανείς δεν τους ρωτά πώς είναι να συνεργάζονται με αυτές.

• Τα τελευταία χρόνια ζεις στο Λονδίνο. Έχεις σκεφτεί να μετακομίσεις στις ΗΠΑ;

Ταξιδεύω τόσο πολύ που δεν έχει σημασία η βάση. Το έχουμε σκεφτεί (σ.σ. με τον Γιώργο Λάνθιμο) να πάμε στις ΗΠΑ, αλλά δουλεύω στην Ευρώπη. Θα μου άρεσε ίσως σαν εμπειρία το να πάω στις ΗΠΑ. Αλλά κάθε φορά που πάω, σκέφτομαι: «Ωραία είναι στην Ευρώπη».

• Θα σε ενδιέφερε να εμπλακείς με κάποιο άλλο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας, με τη σκηνοθεσία για παράδειγμα;

Έχω ξεκινήσει έτσι με τους Vasistas και την Αργυρώ Χιώτη. Με ενδιέφερε η σκηνοθεσία και αργότερα ανέβηκα στη σκηνή με τους Vasistas. Έχω ήδη σκηνοθετήσει στο θέατρο. Μου αρέσει να είμαι ηθοποιός, αλλά φλερτάρω με τη φαντασίωση τού να κάνω κάτι άλλο. Δεν είναι κάτι που θέλω να κάνω άμεσα, αλλά νιώθω ότι «με τρώει». Θέατρο, όμως, θα έκανα μόνο με τους Vasistas. Όταν έρχονται στη Γαλλία συμμετέχω στις παραστάσεις, αν και δεν έχω χρόνο για να έρχομαι να κάνω τρεις μήνες πρόβα στην Ελλάδα. Έρχομαι, πάντως, και συζητάμε πολύ. Δεν με ενδιαφέρει να παίξω σε ένα κλασικό θέατρο, δεν είναι αυτή η ανάγκη που έχω μέσα μου.

• Τι να περιμένουμε μετά το Assassin’s Creed;

Το επόμενο πρότζεκτ θα είναι σίγουρα κάτι πιο μικρό, αν και δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς θα είναι αυτό.

* Το The Lobster θα κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ