Η εξομολόγηση μιας…«Μαγεμένης Βασιλοπούλας» στο in.gr

Βρίσκεται μόνη πάνω στη σκηνή, καθηλωμένη σε μια αναπηρική καρέκλα, εκφράζοντας συναισθήματα, σκέψεις και όνειρα κινώντας μόνο το πάνω μέρος του κορμού της. Η Αθηνά Παππά είναι η «Μαγεμένη Βασιλοπούλα» που ανεβαίνει για τρεις ακόμη παραστάσεις στο Ίδρυμα Κακογιάννης. Μιλά στο in.gr για το πώς είναι να τη σκηνοθετούν δύο μαθητές της, για την μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, για τις επιλογές που καθορίζουν τη ζωή μας και για τα επόμενα σχέδιά της.

Δύο μαθητές σκηνοθετούν τη δασκάλα τους. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Η πρόταση του Γ.Κυφωνίδη και Κ.Ρόδη ήρθε την κατάλληλη στιγμή και ήταν πολύ συγκινητική. Τα δύο αυτά παιδιά υπήρξαν μαθητές μου και τα «έβγαλα» στο θέατρο σε διαφορετικές στιγμές σε δουλειές όπου είχα γράψει τα κείμενα και σκηνοθετούσα. Η εμπειρία της αντιστροφής των ρόλων από μόνη της έχει πολύ ενδιαφέρον. Οι μαθητές γίνονται δημιουργοί γράφουν και σκηνοθετούν την δασκάλα. Δεν είναι και εύκολο γιατί έτσι κι αλλιώς οι ρόλοι μπορεί να αλλάζουν σε πρώτο επίπεδο αλλά πάντα υπάρχει αυτή η σχέση μεταξύ τους. Για μένα ήταν και πιστεύω και για τους ίδιους, μια συγκλονιστική εμπειρία. Εγώ έπρεπε με διακριτικότητα να αφήνομαι στις ιδέες τους αλλά και να προτείνω ιδέες και αυτοί κάνοντας το ίδιο να μου ζητούν πράγματα. Όμως ταυτόχρονα ήταν και εύκολο και διασκεδαστικό γιατί ήταν σαν να δίνουν την διπλωματική τους χρησιμοποιώντας την δασκάλα τους γι’ αυτό, περιμένοντας την επιβράβευση. Οι πρόβες κύλησαν όμορφα και δουλέψαμε σε πλήρη συνεννόηση. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο είδος, ο μονόλογος, είναι από τα πιο δύσκολα είδη γιατί ό,τι και να κάνει ο σκηνοθέτης, ακόμα και αν είναι δάσκαλος- σκηνοθέτης, το αποτέλεσμα είναι στα χέρια του ηθοποιού που βρίσκεται μόνος του στην σκηνή και πρέπει να ζωντανέψει τον ήρωα και να φτάσει ή ακόμα και να ξεπεράσει τις προσδοκίες των δημιουργών.

Πόσο δύσκολο είναι να είστε 70 λεπτά μόνη σας πάνω στη σκηνή;

Ο μονόλογος είναι από τα πιο δύσκολα είδη στο θέατρο. Πόσω μάλλον ο συγκεκριμένος που με θέλει καθηλωμένη σε μια αναπηρική καρέκλα. Γιατί η δυσκολία μεγαλώνει προσπαθώντας να εκφράσεις τα συναισθήματα της ηρωίδας κινώντας μόνο το πάνω μέρος του κορμού σου και να δίνεις τις εικόνες μέσα από την αφήγηση έτσι ώστε ο θεατής να μην βλέπει μόνο αυτό που φαίνεται αλλά ανά πάσα ώρα και στιγμή να νιώσει ότι αυτή η γυναίκα περπατάει, χορεύει, κινείται με χάρη πάνω στη σκηνή και να ξεχάσει εντελώς την αναπηρία της, να οδηγήσει τους θεατές μέσα από την αφήγησή της στον δικό της κόσμο ακόμα και αν είναι ένας φαντασιακός κόσμος. Ωστόσο αυτή η δυσκολία είναι το ζητούμενο. Πόσο πληκτικό θα ήταν να κάνουμε τους εαυτούς μας! Αυτή η δυσκολία είναι το ερέθισμα και το στοίχημα για τον ηθοποιό. Στην προκειμένη περίπτωση η δυσκολία μεγάλωσε διότι η ηρωίδα δεν είναι μόνο ανάπηρη αλλά και μανιοκαταθλιπτική με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έπρεπε λοιπόν να παλέψω και με την παραληρηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή η γυναίκα και να μπορέσω να αποδώσω την έκρηξη και την συνεχή αγωνία που έχουν όσοι πάσχουν από αυτή την ασθένεια η οποία είναι ψυχική ασθένεια και όπως κάθε ψυχική ασθένεια έχει μεγάλο «άλγος». Ο ψυχικός πόνος είναι ο μεγαλύτερος πόνος που μπορεί να έχει ο άνθρωπος.

Ο τίτλος της παράστασης θυμίζει παραμύθι. Το θέμα του έργου, όμως, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ποια είναι τελικά η «Μαγεμένη Βασιλοπούλα»;

Η «Μαγεμένη Βασιλοπούλα» βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία. Είναι η αφήγηση μιας ψυχωτικής περσόνας η οποία αφηγείται την ζωή της με σαρκασμό και αυτοσαρκασμό, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοχειρίας. Η γυναίκα αυτή μπαινοβγαίνει στο πριν και το τώρα, στο παρελθόν και το παρόν αποκαλύπτοντας στοιχεία του χαρακτήρα της τα οποία δεν γνωρίζουμε αν είναι αληθινά ή αν ανήκουν στην σφαίρα του φαντασιακού κόσμου της. Όλα μπορούν να συμβούν και να συνδυαστούν στην παραληρηματική κατάσταση που βρίσκεται το συγκεκριμένο πρόσωπο, ο χαρακτήρας αυτής της γυναίκας στην σκηνή. Λόγω της ψυχοπαθητικής της περσόνας, συνδέει μνήμες με προκαταλήψεις, το χθες και το σήμερα με την ευκολία που μόνο μια άρρωστη ψυχή μπορεί να κάνει όταν βρίσκεται σε κομφούζιο.

Η μοναξιά είναι το κεντρικό θέμα της παράστασης. Πόσο μόνος είναι ο σύγχρονος άνθρωπος;

Η γυναίκα αυτή βιώνει την μοναξιά πολύ πιο έντονα από ό,τι ένας φυσιολογικός άνθρωπος! Δεν έχει επιλέξει να είναι μόνη. Μένει μόνη κατ’ ανάγκην. Στην ουσία πάνα ήταν μόνη, ένιωθε μόνη ακόμα και μέσα στην οικογένειά της, ακόμα και μέσα σε πολύ κόσμο. Αυτή η θλίψη που ένιωθε που στην συνέχεια έγινε κατάθλιψη και οι συναισθηματικές διακυμάνσεις της από την μεγάλη θλίψη σε μεγάλη χαρά, ευφορία την οδήγησαν στην μανιοκατάθλιψη. Η προσωπικότητα αυτής της γυναίκας είναι εκχερσωμένη μιας και είναι μια ψυχωτική γυναίκα όπου το ασυνείδητο υπερτερεί του συνειδητού. Είναι γνωστό ότι στην ψύχωση το εκείνο (το ασυνείδητο) επικρατεί στο εγώ (συνειδητό) και αυτό οδηγεί σε μια αφηγηματική ονειρική σημειολογία. Λόγω των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών ο σύγχρονος άνθρωπος σήμερα βιώνει την μοναξιά πολύ πιο έντονα. Οι οικονομικές δυσκολίες που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μαστίζουν την χώρα μας απομακρύνει τον άνθρωπο από τα κοινά. Χωρίς χρήματα δεν μπορεί να κοινωνικοποιηθεί εύκολα, δεν μπορεί να έχει μια ποιοτική ζωή, ή μια προσωπική ζωή έτσι όπως θέλει να έχει και έτσι όπως θα μπορούσε να έχει κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, το άγχος για την οικονομική δυσπραγία τον κυριεύει, η ελπίδα τον εγκαταλείπει και βλέπει ότι δεν υπάρχουν προοπτικές καθώς η ανεργία μεγαλώνει κάθε μέρα και πιο πολύ με αποτέλεσμα να κλείνεται στον εαυτό του. Νιώθει μόνος. Η μοναξιά αυτή μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε πράξεις μοιραίες. Όλοι οι άνθρωποι από την φύση μας θέλουμε κάποιο χέρι να πιάσουμε στις δύσκολες στιγμές μας, κάπου να ακουμπήσουμε, σε κάποιον να μιλήσουμε. Χρειαζόμαστε αγάπη. Μόνο μέσω αυτής μπορούμε να τα καταφέρουμε και να μην περάσουμε «απέναντι».

Η ηρωίδα του έργου αναρωτιέται πολλές φορές γιατί συνέβησαν κάποια πράγματα στη ζωή της. Εσείς μπαίνετε στη διαδικασία να το σκεφτείτε αυτό; Πιστεύετε ότι η ζωή μας είναι οι επιλογές μας;

Σαφώς και πιστεύω ότι η ζωή μας είναι οι επιλογές μας και δεν ευθύνεται κανείς άλλος παρά μόνο ο εαυτός μας. Είναι πολύ εύκολο όταν κάτι δεν πάει καλά να προσπαθούμε να ρίξουμε τις ευθύνες στους άλλους ή σστην κακή μας τύχη ή στην μοίρα μας. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι για ό,τι μας συμβαίνει υπεύθυνοι είμαστε μόνον εμείς και κανείς άλλος. Είμαστε ο χαρακτήρας μας.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας μετά την «Μαγεμένη Βασιλοπούλα»;

Προετοιμάζομαι για μια παράσταση σε έργο του Θεοδόση Πελεγρίνη, πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μανιώτη στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης μετά το Πάσχα και την ερχόμενη σαιζόν θα σκηνοθετήσω ένα δικό μου έργο.

«Μαγεμένη Βασιλοπούλα» στο Ίδρυμα Κακογιάννης
Παραστάσεις 9, 10, 11 Μαρτίου
Ώρα έναρξης: 21.30

Κική Μαργαρίτη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ