Στην Αθήνα ο γερμανός σκηνοθέτης της βραβευμένης ταινίας «Oh Boy»

Στην Ελλάδα βρίσκεται αυτές τις ημέρες ο Γιαν Όλε Γκέρστερ, ο σκηνοθέτης της βραβευμένης γερμανικής ταινίας Oh Boy που θα προβάλλεται από την Πέμπτη στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Πρόκειται για την ασπρόμαυρη περιπλάνηση ενός νεαρού αγοριού στους δρόμους του Βερολίνου, σε μία περίοδο της ζωής του που δεν έχει και πολλά να κάνει. Τις συναντήσεις του με διάφορους φίλους, συγγενείς, αγνώστους συνοδεύει τζαζ μουσική.

«Πέρασα κάποιο διάστημα που δεν έκανα τίποτα, όπως ο χαρακτήρας στην ταινία, και σκεφτόμουν πώς θα κάνω την ταινία μου» δήλωσε ο Γκέρστερ στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη στο Ινστιτούτο Γκαίτε.

«Δεν σας κρύβω ότι στο μοντάζ έπαθα κατάθλιψη, δεν πίστευα ότι θα την τελειώσω την ταινία. Σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Τελικά δεν το έκανα και όλα πήγαν καλά» πρόσθεσε.

«Αγάπησα τη διαδικασία της σκηνοθεσίας, μέχρι που παρέλυσα, όπως ο ήρωας. Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι η πρώτη μου ταινία, που την έκανα μετά τις σπουδές μου, είχε τη δυνατότητα να προβληθεί σε τόσες χώρες» είπε ο σκηνοθέτης.

Η επιτυχία της ταινίας ήταν πράγματι μεγάλη. Το Oh Boy κέρδισε το βραβείο Ευρωπαϊκής Ανακάλυψης στα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, καθώς και έξι βραβεία της Γερμανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Ερωτηθείς εάν η ζωή για τους νέους ανθρώπους είναι πιο δύσκολη από ότι ήταν πενήντα χρόνια πριν, ο σκηνοθέτης απάντησε: «Και ναι και όχι. Είναι φαινόμενο της εποχής οι νέοι να προβληματίζονται για να βρουν το δρόμο τους. Το φαινόμενο αυτό, όμως, δεν είναι καινούριο. Πάντα υπήρχε η αίσθηση του να είσαι χαμένος. Αυτό το διαπιστώνει κανείς σε κάποια παλαιότερα βιβλία ή ταινίες. Είδα πρόσφατα το Επαναστάτης Χωρίς Αιτία και βρήκα ότι υπάρχει συγγένεια με την ταινία μου. Νομίζω, πάντως, ότι σήμερα είναι πιο εύκολο για τους νέους να βρουν το δρόμο και τη λύση».

Σε ερώτηση εάν ο ίδιος έχει βρει τον δρόμο του, ο νεαρός σκηνοθέτης απάντησε: «Ελπίζω ότι δεν τον βρήκα τον δρόμο μου. Γιατί είναι πιο ενδιαφέρον να μένουν κάποια ερωτήματα ανοιχτά».

Στην ταινία το παρελθόν της ναζιστικής Γερμανίας έχει αφήσει τα ίχνη του στο σήμερα. Μιλώντας για το εάν το γερμανικό τραύμα επηρεάζει τη νέα γενιά των Γερμανών, ο Γκέρστερ είπε: «Δεν ξέρω αν επηρεάζει τους νέους μέχρι σήμερα, σίγουρα όμως η ιστορία της Γερμανίας παίζει σημαντικό ρόλο. Εγώ σκεφτόμουν τι σημαίνει να είσαι Γερμανός και πώς συνδέεσαι με την ιστορία της χώρας σου. Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία ιστορική -υπάρχουν πολλές τέτοιες-, ήθελα, όμως, να δω πως αυτή η ιστορία περνάει στην καθημερινότητα του ήρωα».

Όσο για την… πολυτάραχη σχέση Γερμανών και Ελλήνων, ο ίδιος δηλώνει ότι σιχαίνεται τις προκαταλήψεις. «Ξέρω τι μπορεί να λένε τα γερμανικά ΜΜΕ για την Ελλάδα και τα ελληνικά ΜΜΕ για τη Γερμανία. Αυτά είναι, όμως, η άποψη της μειοψηφίας. Δεν πιστεύω ότι η πλειοψηφία των Γερμανών τα πιστεύει αυτά. Εμένα μου αρέσει η ευρωπαϊκή ιδέα και πιστεύω ότι όταν ένας από τους εταίρους έχει πρόβλημα, οι άλλοι πρέπει να βοηθήσουν».

Την πίστη του στην Ευρώπη την επαναλαμβάνει και στο θέμα του κινηματογράφου. «Η Ευρώπη είναι φανταστικό μέρος. Υπάρχουν, βέβαια, προβλήματα. Είναι σημαντικό να μένουμε στην Ευρώπη και να κάνουμε ταινίες. Το σημαντικό είναι ότι έχουμε ένα κοινό πνεύμα και μέσα από αυτό μπορούμε να κάνουμε ταινίες».

Ερωτηθείς εάν θα επέλεγε να στραφεί προς το Χόλιγουντ τώρα που η πρώτη του ταινία έχει τραβήξει τα βλέμματα λέει: «Θα σας απογοητεύσω, αλλά η επόμενη ταινία μου δεν θα γίνει τόσο γρήγορα. Όσο για το εάν θα κάνω την οπτική ενός κοριτσιού, μου έχουν πει ότι αυτό το έχει κάνει ήδη η Frances Ha. Πήγα στις ΗΠΑ για μια υποτροφία σε μια σχολή συγγραφέων. Είχα κάποιες επαφές -στο Χόλιγουντ αγαπούν τα meeting. Τον εαυτό μου τον βλέπω στην Ευρώπη δεν μου πάει ο κόσμος του Χόλιγουντ. Υπάρχουν αρκετοί Ευρωπαίοι που έχουν κάνει μια καλή ταινία και τρέχουν να δοκιμαστούν στο Χόλιγουντ και δεν τα καταφέρνουν. Πρέπει να ξέρουμε τις δυνάμεις μας».

Σχολιάζοντας το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών, ο Γκέρστερ είπε ότι για πρώτη φορά δεν υπήρχε δυνατή αντιπολίτευση. «Ήταν όλα τα κόμματα τα ίδια. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό, τόσος κόσμος δεν ήξερε τι να ψηφίσει».

Για την επιλογή του ασπρόμαυρου, ο σκηνοθέτης δηλώνει: «Μου αρέσει η αφαιρετικότητα και η απόσταση. Αφού η ταινία μιλά για την καθημερινότητα, νομίζω ότι το ασπρόμαυρο της δίνει μια άλλη δύναμη, της δίνει μια απόσταση από αυτή την καθημερινότητα. Δεν ήθελα να αποτυπώσω μόνο τη συγκεκριμένη γενιά. Ήθελα να βγω από το σήμερα. Γι’ αυτό επέλεξα το ασπρόμαυρο και γι’ αυτό επέλεξα και την τζαζ μουσική» λέει.

Ο Γκέρστερ κινηματογραφεί υπέροχα το Βερολίνο. Σημαντικό ρόλο παίζουν τα τρένα που περνούν. «Το διαμέρισμα του ήρωα είναι το δικό μου διαμέρισμα. Και η θέα στις σιδηροδρομικές γραμμές είναι η δική μου. Στην αρχή τα μισούσα τα τρένα, γιατί ήμουν αναγκασμένος να τα ακούω συνέχεια. Μετά τα συνήθισα. Γράφοντας το σενάριο συνειδητοποίησα ότι τα τρένα «απαιτούσαν» μεγαλύτερο ρόλο. Και έτσι τα έβαλα περισσότερο στην ταινία μου» λέει. «Άλλωστε τα τρένα είναι σημαντικά και κυρίως τα τρένα που χάνουμε…»

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ