Τα «φώτα» στο ελληνικό σινεμά στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Με το 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη οι ελληνικές ταινίες συγκεντρώνουν τα βλέμματα.

Την Κυριακή προβλήθηκε η βραβευμένη στη Βενετία ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, Miss Violence. Ο σκηνοθέτης στη συνέντευξη Τύπου είπε ότι «δεν είναι η ταινία σκληρή, η αλήθεια της είναι σκληρή» και αποποιήθηκε τον όρο «ελληνικό σινεμά του παράξενου».

Στο Διαγωνιστικό Τμήμα συμμετέχει η εξαιρετική ταινία της Ελίνας Ψύκου, Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά.

Στο Miss Violence, ένα 11χρονο κοριτσάκι αυτοκτονεί την ημέρα των γενεθλίων της. Η οικογένειά της προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της, σχεδόν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Ο Αλέξανδρος Αβρανάς κατασκεύασε ένα κλειστοφοβικό σύμπαν (σκοτεινή χρωματική παλέτα, πλάνα σχεδόν κλειστοφοβικά, κλειστές πόρτες) και προσέγγισε το θέμα του με τρόπο ρεαλιστικό.

Αν και η ταινία έχει σχέση με την οικογένεια και την βία που μπορεί να κρύβεται πίσω από τις πόρτες της, δεν χρησιμοποιεί τη σουρεαλιστική γλώσσα του Γιώργου Λάνθιμου και του Κυνόδοντα. Περισσότερα κοινά έχει με την Οικογενειακή Γιορτή του Τ.Βίντερμπεργκ.

Αλ.Αβρανάς: Φτάνει πια με την ωραιοποίηση

«Ταμπέλες όπως «weird greek cinema» με 2,5 ταινίες δεν δέχομαι. Φτάνει πια με τις ταμπέλες, αρκετά» είπε ο σκηνοθέτης, αναγνωρίζοντας ότι εάν υπάρχει κάτι που ενώνει τους έλληνες κινηματογραφιστές, αυτό είναι η κρίση, κυρίως η κρίση αξιών.

Σε ερώτηση εάν βρίσκει την ταινία του σκληρή, ο Αβρανάς είπε ότι δεν είναι η ταινία του, αλλά η αλήθεια της σκληρή. «Έχει τελειώσει η εποχή που γυαλίζαμε στιγμές, αρκετά τα ζήσαμε αυτά από το 1981 και μετά. Φτάνει πια με την ωραιοποίηση των πραγμάτων» πρόσθεσε.

«Έψαχνα καιρό, πάνω από οκτώ μήνες να βρω τα παιδιά που θα έπαιζαν τους ρόλους. […] Τα παιδιά ήξεραν από την αρχή τι συμβαίνει στην ταινία, συμβουλευτήκαμε ψυχολόγους και ξέραμε ότι αυτός ο τρόπος ήταν ο σωστός. Τα παιδιά ήθελαν να ξέρουν την αλήθεια. Καλά θα κάναμε στην Ελλάδα να πάψουμε να είμαστε τόσο υπερπροστατευτικοί απέναντί τους» συμπλήρωσε.

Η ηθοποιός Ελένη Ρουσσινού που πρωταγωνιστεί στην ταινία είπε ότι η ταινία «έχει μια συγκλονιστική θεματική που μας δίνει την ευκαιρία να πλησιάσουμε το θέμα και να το μελετήσουμε».

«Όλες οι σκηνές ήταν δύσκολες, κυρίως οι μικρές σιωπές» ανέφερε. Ερωτηθείσα εάν ο Αλ.Αβρανάς είναι δύσκολος σκηνοθέτης, είπε: «Δεν ένιωσα να με «βασανίζει», αφού όλα γίνονταν για το καλό της ταινίας. Έκλαιγα μια ώρα σπίτι μου το βράδυ και μου περνούσε».

«Ο Αλέξανδρος είχε κάτι συγκεκριμένο, πολύ ξεκάθαρο στο μυαλό του. Το σενάριο ήταν δύσκολο, αλλά είχαμε καλή καθοδήγηση από τον σκηνοθέτη και αισθανόμασταν ασφαλείς» είπε.

Στο Φεστιβάλ προβλήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας και η ταινία της Ελίνας Ψύκου, Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, η οποία συμμετέχει και στο Διαγωνιστικό Τμήμα.

Πρόκειται για μία εξαιρετική ταινία. Σε αυτή ο Αντώνης Παρασκευάς (Χρήστος Στέργιογλου), ένας πολύ επιτυχημένος τηλεοπτικός παρουσιαστής, αποφασίζει να αποτραβηχτεί κρυφά σε ένα άδειο ξενοδοχείο. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με το τηλεοπτικό παρελθόν του και τον ίδιο του τον εαυτό.

Εάν κάτι ξενίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά, είναι το γεγονός ότι ορισμένες φορές μοιάζει να αποξενώνει τον Έλληνα θεατή από τα όσα συμβαίνουν γύρω του. Η Αιώνια Επιστροφή δεν κάνει αυτό το «λάθος». Αντιθέτως, χρησιμοποιεί και κριτικάρει με τρόπο ιδιαίτερα επιτυχημένο την ελληνική πραγματικότητα, την τηλεοπτική και όχι μόνο.

Την ίδια στιγμή, φέρνει τον ήρωά της αντιμέτωπο με τα διλήμματα και τα προβλήματά του. Καθώς εκείνος θα βυθίζεται βαθύτερα στο χάος που άθελά του προκαλεί, τόσο η ταινία «δυσκολεύει» και προκαλεί τον θεατή, δημιουργώντας του ερωτήματα και παγώνοντας το χαμόγελο που έχει προλάβει να σχηματιστεί στα χείλη του. Ένα σπουδαίο δείγμα ελληνικού σινεμά που μαζί με το Miss Violence αποδεικνύουν ότι είναι εφικτό να γίνουν καλές ταινίες μέσα στην κρίση.

Αισθητικό ενδιαφέρον είχε Ο Προφήτης του Δημήτρη Πούλου που εξαντλείται, όμως, σε μία σειρά γνωμικά, ενώ το Goldfish του Θάνου Τσαβλή περιλαμβάνει πολύ ξύλο, το περισσότερο από το οποίο είναι στο δεύτερο μέρος της ταινίας, ενώ παρά το γεγονός ότι θέλει να είναι αστείο, τελικά δυσκολεύεται να γίνει.

Ο Θ.Τσαβλής είναι, πάντως, ένας σκηνοθέτης που χρησιμοποιεί πολύ καλά τις δυνατότητες του μέσου -καλογυρισμένες σκηνές δράσεις, εφευρετικότητα στις λήψεις. Εάν καταφέρει και εργαστεί περισσότερο στα σενάριά του, τότε το είδος του σινεμά που τον ενδιαφέρει, θα βρει τον δρόμο του στον θεατή.

Αποστολή: Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ