Έντονη γαλλική παρουσία στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Έντονη είναι η γαλλική παρουσία στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το οποίο έχει ήδη ξεκινήσει και θα διαρκέσει έως τις 31 Αυγούστου.

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα που περιλαμβάνει θέατρο, μουσική, χορό και εικαστικά, το Φεστιβάλ θα φιλοξενήσει φέτος σπουδαίους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ανάμεσα στα δρώμενα που στηρίζει το Γαλλικό Ινστιτούτο είναι και τα εξής:

Έως τις 17 Ιουλίου στην Μικρή Αποθήκη της Πειραιώς 260 παρουσιάζεται η Ηχογεωγραφία της Γεωργίας Σπυροπούλου.

Η Ηχογεωγραφία της βραβευμένης μουσικού είναι ένα ατμοσφαιρικό ηχητικό και οπτικό τοπίο με θέμα τη θάλασσα. Ένα κλειστό κέλυφος, οι τοίχοι του οποίου είναι προβολές βίντεο μιας θάλασσας που λαμπυρίζει, αλλάζει χρώμα, πυκνότητα και υπόσταση, ενώ ο ήχος αναπτύσσεται σαν μια διαρκής κίνηση, μια ακουστική περιπλάνηση στο χώρο.

Το ηχητικό υλικό προέρχεται από διάφορα σημεία του κόσμου, ενώ ο συνδυασμός εικόνας και ήχου γίνεται κάθε φορά σε πραγματικό χρόνο από ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα. Η Ηχογεωγραφία είναι ταυτόχρονα ένας χώρος ενατένισης και μια πρωτογενής εμπειρία περιπλάνησης στην εικόνα, το φως και τη μουσική. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Πέρυσι είδαμε τους αδελφούς Αλί και Χεντί Ταμπέτ από την Τυνησία σε ένα έργο εμπνευσμένο από τη μουσική σούφι, ενώ φέτος είναι η σειρά του ρεμπέτικου που δουλεύει σαν συνδετικός ιστός στο νέο τους εγχείρημα.

Έρχονται με την ομάδα Cie mpta (Compagnie les mains, les pieds et la tête aussi – Ομάδα χέρια, πόδια και κεφάλι επίσης) που ίδρυσε ο Ματουρίν Μπολζέ, καλλιτέχνης του τσίρκου, και παρουσιάζουν δυο έργα: το ντουέτο Ali, ένα χορό με πατερίτσες και την υπέρβαση να συντελείται με φόντο ένα παράνομο ρεμπέτικο, και ένα κομμάτι εμπνευσμένο από το ποίημα του Ρενέ Σαρ Πάθος και μυστήριο.

Συνοδεύει ζωντανά μια ορχήστρα με Έλληνες και Τυνήσιους μουσικούς, που παντρεύει το κλασικό ρεμπέτικο με την παραδοσιακή μουσική της Τυνησίας.

Η παράσταση ανεβαίνει από τις 15-17 Ιουνίου στο Κτίριο Η της Πειραιώς 260.

Η Μαγκύ Μαρέν, ριζοσπαστική όσο ποτέ, γράφει με μαύρο, όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος.

Δεν πρόκειται για τα Νυχτερινά του Σοπέν, απλώς οι σκηνικές της εικόνες συγκρατούν τη νύχτα και προσφέρονται ως σκοτεινός καθρέφτης για τα δικά μας αδιέξοδα.

Με εργαλεία το σώμα και την ιστορία, οι χορευτές εισβάλλουν σπασμωδικά στη σκηνή αρθρώνοντας σπαράγματα από το υλικό της μνήμης στη μητρική τους γλώσσα, χωρίς μετάφραση.

«Είμαι η Ελλάδα», γράφει σε μαυροπίνακα η ελληνίδα χορεύτρια, σαν να ομολογεί πικρά: «Τίποτα δεν μοιάζει πιο δύσκολο να μοιραστούμε, από την καταγωγή που κουβαλάμε».

Στις 22 και 23 Ιουνίου, 21:00, Πειραιώς 260, Κτίριο Η.

Έξι χρόνια μετά, ο Εμανουέλ Ντεμαρσύ-Μοτά επανέρχεται δημιουργικά, με την ίδια ομάδα ηθοποιών, σε ένα εμβληματικό έργο του θεάτρου του παραλόγου, τον Ρινόκερο του Ιονέσκο.

Αν ο Ιονέσκο γράφει τον Ρινόκερο καταγγέλλοντας κάθε ολοκληρωτισμό της εποχής του, ο Ντεμαρσύ-Μοτά το διαβάζει σήμερα ως μια παραβολή της επιβεβλημένης ομοιομορφίας, της τυραννίας δίχως τύραννο – μια εθελούσια δουλεία που επιβάλλεται από τον διπλανό μας, ακόμα κι απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι ρινόκεροι που εφορμούν στη δική του σκηνική φαντασμαγορία είναι παιδιά της τυραννίας της μόδας, της κοινωνίας της κατανάλωσης, της αλλοτρίωσης του καπιταλισμού.

Στα γαλλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους, στις 30 Ιουνίου και την 1η Ιουλίου, στις 21:00, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Ο βραβευμένος Γάλλος αρχιμουσικός Πασκάλ Ροφέ, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τέσσερις διακεκριμένοι ερμηνευτές παρουσιάζουν στις 5 Ιουλίου στο Ηρώδειο αντιπροσωπευτικά έργα της ουγγρικής και της ρωσικής εθνικής σχολής.

Οι Χοροί της Γκαλάντα (1933) βασίζονται στους λαϊκούς σκοπούς που άκουγε, μικρός, ο Κόνταϋ στο χωριό του. Το Κοντσέρτο για δύο πιάνα και κρουστά (1940) είναι ένας διάλογος ανάμεσα στα δύο όργανα που προτιμούσε ο Μπάρτοκ ως παιδί, ενώ το έργο του Μούσοργκσκι Εικόνες από μια έκθεση (1874) αποτίνει φόρο τιμής στον ζωγράφο Βίκτορ Χάρτμαν.

Στο πιάνο ο διεθνής σολίστ και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΜΜΘ Γιώργος-Εμμανουήλ Λαζαρίδης και ο πολυβραβευμένος «πειραματιστής» Στέφανος Θωμόπουλος. Στα κρουστά, ο βιρτουόζος Δημήτρης Δεσύλλας και ο ανερχόμενος Ανδρέας Φαρμάκης.

Αυθεντία στο παιχνίδι των μεταμφιέσεων, ο Olivier Py ντύνεται γυναίκα και ανεβαίνει στη σκηνή του Κτιρίου Η στην Πειραιώς 260 στις 9 Ιουλίου.

Ο Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης δεν αντιμετωπίζει το τραβεστί σώμα μέσα από ζητήματα φύλου και σεξουαλικής απελευθέρωσης, αλλά ως πράξη αυστηρά θεατρική, ως σύμβαση που αποθεώνει τη μεταθεατρικότητα επιτρέποντας την ουσιαστική ανάδειξη του σκηνικού «ψέματος» – ένα στοιχείο καρναβαλιού που ολοένα και περισσότερο εκλείπει από το σύγχρονο θέατρο: «Το σημαντικό», λέει, «δεν είναι ο επαναπροσδιορισμός της ελευθερίας του σώματος. Το σημαντικό είναι ο επαναπροσδιορισμός του θεάτρου».

Ο Ζερεμί Ρορέρ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές έργων Μότσαρτ της γενιάς του, καθώς με τις ερμηνείες του αναδεικνύει ανάγλυφα το βάθος και τη διαφάνεια που χαρακτηρίζουν τη μουσική του μεγάλου κλασικού.

Μετά τον Ιδομενέα (2011), φέτος παρουσιάζει ένα πρόγραμμα με εμβληματικά έργα όπως η Εισαγωγή στον Ντον Τζοβάννι, η Συμφωνία αρ. 41 και το Πέμπτο κοντσέρτο για βιολί, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Ζυλιέν Σωβέν, συνιδρυτής με τον Ρορέρ του συγκροτήματος «Ο Κύκλος της Αρμονίας».

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ