Ο σκηνοθέτης του «Μετά τη Λουτσία» μιλά στο in.gr για το bullying

Είναι ίσως η καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί με θέμα το bullying. Το Μετά τη Λουτσία του Μισέλ Φράνκο αποτελεί μια απλή -αλλά συγκλονιστική ιστορία- για μια μαθήτρια που πέφτει θύμα εκφοβισμού και εκβιασμού από τους συμμαθητές της.

Το in.gr συνάντησε τον σκηνοθέτη, Μισέλ Φράνκο, στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης -τον Νοέμβριο- και μίλησε μαζί του για τις πραγματικές περιπτώσεις bullying. Όταν η συζήτηση φτάνει στην Αμάντα Τοντ, την έφηβη από τον Καναδά που έχοντας πέσει θύμα εκβιασμού, αυτοκτόνησε, κομπιάζει. Η πραγματικότητα είναι πολλές φορές πιο σκληρή από την μυθοπλασία.

• Στην αφίσα της ταινίας αναφέρεται ότι το «Μετά τη Λουτσία» βασίζεται σε χιλιάδες αληθινές ιστορίες. Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη ιστορία που αποτέλεσε έμπνευση για την ταινία;

Είχα ήδη γράψει το σενάριο, όταν συνάντησα ένα αγόρι, το οποίο είχε πέσει θύμα bullying. Ξαναέγραψα κάποια κομμάτια όταν άκουσα τις εμπειρίες του. Αυτό που ήταν πολύ σοκαριστικό, ωστόσο, δεν ήταν κάποια συγκεκριμένη σκηνή, αλλά το γεγονός ότι σιωπούσε για αυτό που του συνέβαινε. Τα περισσότερα θύματα bullying δεν μιλούν και αυτό μου φαίνεται συγκλονιστικό.

• Γιατί νομίζετε ότι δεν μιλούν; Αισθάνονται ντροπή;

Ακριβώς, έχετε δίκιο σε αυτό. Τα περισσότερα θύματα bullying ντρέπονται, δεν θέλουν οι γονείς τους να μάθουν ότι είναι αδύναμα. Ακούγεται παράλογο, αλλά στο μυαλό ενός 15χρονου παιδιού δεν είναι. Στην ταινία υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους η Αλεχάντρα δεν μιλάει. Στην πραγματικότητα οι λόγοι είναι, δυστυχώς, πολύ λιγότεροι…

• Η ιστορία της ταινίας έχει πάρα πολλά κοινά με την ιστορία της Αμάντα Τοντ, της έφηβης από τον Καναδά που αυτοκτόνησε, έχοντας πέσει θύμα εκβιασμού. Η ίδια έλεγε ότι όταν οι φίλοι της έμαθαν την ιστορία της, έχασε τους περισσότερους από αυτούς, ενώ άλλοι άρχισαν να την εκφοβίζουν. Γιατί πιστεύετε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις οι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο σκληροί;

Δεν ξέρω, ειλικρινά. Δεν ξέρω… Γι’ αυτό έκανα και την ταινία, για να προσπαθήσω να καταλάβω κάποια πράγματα. Το γεγονός ότι η υπόθεση της Αμάντα Τοντ έχει τόσες ομοιότητες με την ταινία μου, με λυπεί πολύ. Και στεναχωριέμαι κάθε φορά που ακούω για μια υπόθεση bullying που έχει αρκετά κοινά με την ταινία μου. Ελπίζω η ταινία να ενημερώσει τον κόσμο για αυτό το πρόβλημα, γιατί καμιά φορά όταν διαβάζεις τέτοιες υποθέσεις ως ειδήσεις στην εφημερίδα, δεν ταυτίζεσαι μαζί τους. Ίσως μια ταινία αποτελεί καθρέφτη που μπορεί να κάνει τον θεατή να ταυτιστεί με το πρόβλημα. Δεν έφτιαξα, βέβαια, την ταινία για κοινωνικούς λόγους. Αλλά ίσως τώρα να μπορεί να βοηθήσει.

• Η ταινία μιλά για πολλά διαφορετικά είδη βίας. Ποιο θεωρείτε εσείς ότι είναι το χειρότερο στη σύγχρονη κοινωνία;

Η κακή επικοινωνία. Χωρίς να το θέλει, ο μεγαλύτερος «νταής» στην ταινία είναι ο πατέρας. Ο τρόπος που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στην κόρη του. Φυσικά και έχει κατάθλιψη, δεν τον κρίνω, τον καταλαβαίνω περισσότερο από όλους, αλλά εκείνος είναι ο μεγαλύτερος «νταής». Είναι πρόβλημα αυτή η έλλειψη επικοινωνίας. Το Διαδίκτυο και η τεχνολογία κάνει τα πράγματα χειρότερα, αντί να μας βοηθήσει να έρθουμε ο ένας κοντά στον άλλο.

• Στην ταινία δεν βλέπουμε ποτέ τη μητέρα, τη Λουτσία του τίτλου. Γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Μετά τη Λουτσία»;

Θεωρούσα ότι έκανα μια ταινία για τη θλίψη και το πένθος. Αυτή είναι και η προσωπική μου ταύτιση με την ταινία. Για μένα η βία ήταν περιφερειακό κομμάτι της ταινίας, μια προσπάθειά μου να κατανοήσω γιατί οι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο σκληροί με άλλους ανθρώπους. Αυτό προσπαθώ να καταλάβω: γιατί γινόμαστε τόσο σκληροί σε καθημερινή βάση και γιατί μαθαίνουμε να ζούμε με τη βία, σαν να ήταν κάτι φυσικό. Αλλά το πένθος είναι για μένα ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι. Άλλωστε, τίποτα δεν θα είχε συμβεί εάν η μητέρα ζούσε. Φαντάζομαι ότι η Αλεχάντρα θα μπορούσε να μιλήσει στη μητέρα της για όσα της συμβαίνουν.

• Πιστεύετε δηλαδή ότι όλα συμβαίνουν επειδή η Αλεχάντρα αισθάνεται ότι δεν έχει κάποιον να μιλήσει;

Όχι δεν το κάνει γι’ αυτό, το κάνει γιατί πιστεύει ότι μπορεί να αντέξει, ότι μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνη της. Αυτή η αδυναμία της να επικοινωνήσει, όμως, είναι αυτή που δημιουργεί τελικά προβλήματα. Χρειαζόμουν, πάντως, έναν δυνατό, όμορφο, έξυπνο χαρακτήρα που θα το περνούσε όλο αυτό.

• Είναι αλήθεια ότι αρχικά είχατε σκεφτεί ο βασικός χαρακτήρας να είναι αγόρι; Και ότι όταν γνωρίσατε την Τέσσα Άια (την πρωταγωνίστρια της ταινίας) αποφασίσατε να τον μετατρέψετε σε κορίτσι;

Την Τέσσα Άια την ήξερα ήδη, ήμουν φίλος της οικογένειας της. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να είναι η πρωταγωνίστρια της ταινίας, για μένα η ιστορία ήταν πάντα η ιστορία ενός αγοριού. Μου άρεσε το γεγονός ότι ήταν φυσική, οπότε αποφάσισα να παίξει εκείνη στην ταινία και στη συνέχεια θεώρησα ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να είχα ως πρωταγωνίστρια μια γυναίκα.

• Μιλήστε μου για την καινούρια σας εταιρία παραγωγής…

Την έφτιαξα θεωρώντας ότι θα ήταν ωραίο να κάνω παραγωγή στις ταινίες μου και σε ταινίες σκηνοθετών που θαυμάζω. Μπορώ να μάθω πολλά κάνοντας παραγωγή στις ταινίες τους και ελπίζω να το κάνω καλά. Η παραγωγή είναι πολύ σημαντική σε μια ταινία. Ετοιμάζω διάφορα πρότζεκτ. Θα κάνω παραγωγή σε μια ταινία του Τόνι Γκάτλιφ. Φυσικά, εκεί θα μάθω, γιατί είναι μάστερ.

Μετά τη Λουτσία: ενδοσχολικός εκφοβισμός επί της οθόνης

* Η ταινία «Μετά τη Λουτσία» θα αρχίσει να προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου. Η φωτογραφία του Μισέλ Φράνκο είναι του Άρη Ράμμου.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ