Forza Azzuri! Forza Grecia!

Είμαι φιλο-Ιταλός. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και το ποδόσφαιρο, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’70, υποστηρίζω τη Σκουάντρα Ατζούρα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Και στις μικρές.
Είμαι και φιλο-Αργεντινός, αλλά επειδή πια, κάτι το ΔΝΤ, κάτι η μόδα της επανάστασης, όλοι είναι σήμερα «Αργεντινοί» σε αυτή τη χώρα, το έχω υποτιμήσει λίγο. Ως το επόμενο Μουντιάλ.
Ο Γιάννης Διακογιάννης «φταίει» για τις ποδοσφαιρικές μου συμπάθειες – και αντιπάθειες. Ο «κύριος Γιάννης», όπως τον λέμε μεταξύ μας οι δημοσιογράφοι. Και επειδή «μια φορά αθλητικός συντάκτης, πάντα αθλητικός συντάκτης» (για μένα λέω), πρέπει να παραδεχθώ ότι πιτσιρικάς δεν ήμουν «διακογιαννικός», αλλά «μαυρομματικός».
Ναι, με τον Μανόλο, που εκτός του ότι ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικός (τότε), δεν θυμάμαι να έβγαλε ποτέ συμπάθεια ή αντιπάθεια για καμιά ομάδα: ίσως επειδή και αυτός, κατά βάθος, ήταν «Ιταλός». Πριν από μένα. Πριν από όλους μας. Πριν από τους Ιταλούς.
Ο κύριος Γιάννης ήταν πολύ εκλεπτυσμένος, πολύ comme il faut που θα έλεγε και ο ίδιος, για τα γούστα μου. ΟΚ, και γω μεγάλωσα με πιάνο (όχι γαλλικά – κακώς…), και μένα μ’ αρέσει το καλό κρασί (το «σ» παχύ, εγγλέζικο), αλλά ως εκεί.
Ούτε οι Αγγλοι ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Γερμανοί, που εκείνα τα χρόνια ήταν κυρίαρχοι, ούτε οι Βραζιλιάνοι (που αν δεν τους υποστήριζες σε κοίταζαν τότε όπως κοιτάζουν σήμερα τους γερμανούς τουρίστες) μου βγάζανε υποστήριξη. Ούτε οι Ολλανδοί – και ας είναι μπαλαδόροι.
Ενώ οι Ιταλιάν(ο)ι, όπως και οι Αργεντίνοι, κάτι μου κάνανε. Δεν ήταν η μπριγιαντίνη ούτε οι κοτσίδες…
Και όσο, εκείνα τα χρόνια, ο κύριος Γιάννης κατηγορούσε τους Ιταλούς για το κατενάτσιο και τους Αργεντίνους για «τσεκούρια», τόσο πείσμωνα εγώ και τους υποστήριζα. Εντάξει, μπορεί να μην το έλεγε, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι το ε(υ)ννοούσε. Ή, τουλάχιστον, έτσι φαινόταν σε μένα.
Και ήρθε η στιγμή να ακούσω Μανόλο να τραγουδάει με άψογη ελληνοϊταλοϊσπανική (και πορτουγαλική!) προφορά και «έδεσε» το γλυκό!
Καθόμουν λοιπόν την Κυριακή που πέρασε και έβλεπα το Ισπανία – Ιταλία. Εβλεπα. Δεν άκουγα. Να με συγχωρεί όποιο παιδί έκανε τη μετάδοση, πιθανόν να ήταν και πολύ καλή, αλλά…
Ειδικά στο β’ ημίχρονο, που έγινε ωραίο ματς, σκεφτόμουν τον Μαυρομμάτη, τον Μητσικώστα, πάντως τίποτα συμβατικό και συνηθισμένο.
Διότι στο ημιχρόνιο, που έλεγε και ο Γερακάρης, έκανα το «λάθος» και σέρφαρα στου γιουτούμπ. Και έπεσα σε αυτό. Εσείς μετά τι θα κάνατε;
Και δεν ξέρω πού θα φτάσει φέτος η Ιταλία, αλλά κάτι που είπε η Μαρία, με έκανε να αναθαρρήσω: «Ρε συ, τι φάτσες είναι αυτοί οι Ιταλοί; Πού είναι τα ωραία ψηλά παιδιά που γνωρίζαμε; Κοίτα κάτι κοντούς μπούληδες».
Μάλιστα. Η Μαρία δεν ξέρει από 70ς και 80ς, συγχωρήστε τη. Με Μαλντίνι και Τότι μεγάλωσε, και με τον Μοντέλα, που μοιάζει στον Τζόε από τα «Φιλαράκια». Καταλαβαίνετε…

Για εμάς, όμως, αυτοί είναι οι Ιταλοί που αγαπήσαμε. Τα «ομορφόπαιδα» ο Κιελίνι, ο Αμπάτε, οι «ζουμπάδες» Νοτσερίνο και Ντι Νατάλε και βέβαια τα «τρελοκομεία» Μπαλοτέλι και Κασάνο.

Και αν δεν ήταν η Ελλαδάρα αυτή που είναι και εκεί που είναι, θα το φώναζα. Τώρα όμως μία είναι η ομάδα. Και δεν είναι καμία Ιταλία.
Ναι, αν δεν το έχετε καταλάβει, από τα παιδιά σας, όταν θα έχουν μεγαλώσει, θα απουσιάζει η κουβέντα που κάνουμε σήμερα όσοι είμαστε πάνω από 30 ετών: «Τι υποστηρίζεις στο Euro και το Μουντιάλ;». Τι υποστήριζες το ’74, το ’86, το 2000;
Διότι πλέον εδώ, εκεί, υπάρχει η Ελλάδα. Αυτοί είναι οι δικοί μας Γαλάζιοι (Azzuri). Και ανεξαρτήτως αποτελέσματος σήμερα, της αξίζει αγάπη και αληθινή υποστήριξη, αφοσίωση. Για να συνεχίσει να είναι.
Forza Grecia!

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ