Το θερμό επεισόδιο ως σενάριο

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την χώρα το τελευταίο διάστημα. Το φάντασμα ενός θερμού επεισοδίου με την Τουρκία. Αυτό ενεργοποιεί και έναν άλλο λόγο στο πολιτικό τοπίο. Ως ένα βαθμό απόλυτα κατανοητό. Ακόμη και το ΚΚΕ προειδοποιεί για την τουρκική επιθετικότητα.

Το τουρκικό κράτος -αναθεωρητικό ως προς τα σύνορά του- είναι αντιφατικό, ισχυρό, δυναμικό και μοιάζει με πυριτιδαποθήκη σύμφωνα με κάποιους διεθνολόγους. Πολύ περισσότερο, με ανοιχτά μέτωπα και με ενεργή ανάμιξη σε περιφερειακούς πολέμους, μοιάζει να διαμορφώνει μια εντελώς νέα στρατηγική νεοοθωμανισμού.

Ο Ερντογάν πολύ δημοφιλής στον λαό του όμως σήμερα, δεν ελέγχει ακριβώς τον στρατό ή την αεροπορία του μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Αυτό είναι το νέο στοιχείο.

Παράλληλα, έχει χάσει παραδοσιακούς συμμάχους και κολεγιές ενώ μια σειρά παραγόντων του την έχουν στημένη. Το επιχείρημα πάντως πως εξάγει τις κρίσεις του για να μπαλώσει τα εσωτερικά του μέτωπα, δεν εξαντλεί την αλήθεια. Και υποτιμάμε έτσι μια στρατηγική που εξελίσσεται από την άλλη μεριά.

Το θέμα όμως δεν είναι μόνον η άλλη πλευρά αλλά τι ακριβώς στρατηγική έχει η δική μας. Και η στρατηγική, δεν αφορά μόνον το υπουργείο Εξωτερικών ή την κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση που δεν πρέπει να ξεχνά, πως έξω εκπροσωπεί και εκείνη την χώρα και παράγει διπλωματία με έναν έμμεσο τρόπο. Δηλώσεις λοιπόν, τύπου «προκαλεί ο Τσίπρας» ή ανάποδα «υποχωρητικός ο Τσίπρας», προφανώς είναι άστοχες και δεν συνυπολογίζουν με ποιον ακριβώς γειτονεύει η χώρα.

Από την άλλη, μια πλειοδοσία στρατιωτικού τύπου που θέλει την κυβέρνηση υποχωρητική (και στο θέμα των στρατιωτικών μας που κρατούνται στις φυλακές τύπου F στην Αδριανούπολη), είναι εξόχως επικίνδυνη και δεν πρέπει να συγχέεται με την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας μας σε περίπτωση επιθετικού πολέμου. Πολύ περισσότερο σήμερα, η κυβέρνηση βέβαια πρέπει να ξαναδεί τους σύμμαχους της και να μην επαναπαύεται στο ΝΑΤΟ, που δεν αποτελεί παράγοντα σταθερότητας ή αποτροπής πολέμων. Το αντίθετο…

in.gr