Δάσκαλοι χωρίς βράβευση

Είχε, αλήθεια, τόση απήχηση στην εκπαιδευτική κοινότητα η είδηση για τη βράβευση της ελληνοκύπριας δασκάλας Άντριας Ζαφειράκου στο Λονδίνο; Στους χαλεπούς καιρούς της εθνικής κατάθλιψης δεν είναι να αμφισβητείς το παραμικρό ερέθισμα στη βασιλική οδό της αισιοδοξίας, αλλά καλό είναι να φυλάμε και τα ρούχα μας.

Ο καθείς κι ο μικρόκοσμός του, αν μου επιτρέπετε. Γνωρίζουμε όλοι δασκάλους και καθηγητές που χτυπάνε κάρτα κάθε πρωί αφήνοντας έξω από την τάξη τα συντεχνιακά τους παράπονα, τη συσσωρευμένη αγανάκτηση για τα πάθη του κόσμου, που διαβάζουν κάθε ημέρα τη διδακτέα ύλη σαν να ήταν η πρώτη τους φορά στο σχολείο. Ένας από αυτούς (το όνομά του στη διάθεση της ιστοσελίδας, προφανώς) διάβασε πριν από λίγες ημέρες σε Γυμνάσιο της Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης αποσπάσματα από την ομιλία του Σταύρου Ζουμπουλάκη «Για το Ολοκαύτωμα» (εκδ. Πόλις). Και μόλις χθες πήρε θέση για το «κήρυγμα» του Αμβρόσιου εναντίον των ομοφυλόφιλων.

Αν η βράβευση της Ζαφειράκου ασκεί υπερεγωτική σαγήνη είναι επειδή θυμίζει το «σχολείο της κανονικότητας», όπου οι διδάσκοντες και οι μαθητές δεν είναι φίλοι, αλλά μια διαλεκτική εξίσωση γνώσης. Στο σχολείο αυτό οι μαθητές οφείλουν να είναι πρώτα υπεύθυνοι απέναντι στον συμμαθητή και τον δάσκαλό τους κι ύστερα ελεύθεροι (κατά παράφραση του Λεβινάς). Στο σχολείο αυτό πασχίζουν για τη γνώση χωρίς αστερίσκους «δικαιωματισμού» και μοιράζουν στα ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αφήνουν τον τεχνητό παράδεισο του Πήτερ Παν για να ενηλικιωθούν σε μια τελετή μύησης με όλες τις απολαύσεις και τις ματαιώσεις που συνεπάγεται.

Σ’ αυτό το σχολείο διδάσκουν χωρίς να έχουν ακόμη βραβευτεί δάσκαλοι που θλίβονται μπροστά στην εικόνα μαθητών οι οποίοι μουντζώνουν τους επισήμους σε παρελάσεις (28 Οκτωβρίου 2011). Δάσκαλοι που δεν αφαίρεσαν ούτε στιγμή απ’ το προσωπικό τους «μαρτυρολόγιο» τους συγγραφείς της αρχαίας ουμανιστικής γραμματείας, τους λογοτέχνες και τους ποιητές (πέραν του Αντώνη Σαμαράκη και του Χέρμαν Έσσε), με το συμπάθειο).

in.gr