Η παγίδα

Γίνεται όλο και πιο φανερό. Ο Αλέξης Τσίπρας, με τον τρόπο που χειρίστηκε τη νέα καμπή του Μακεδονικού, ήθελε να δώσει περιθώρια στη δημιουργία ενός νέου κινήματος αγανακτισμένων εθνοπατριωτών.

Ενα νέο κύμα ανορθολογισμού θα διέλυε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ευρωπαϊστικός – φιλελεύθερος άξονας της ΝΔ θα υπονομευόταν από το κύμα που θα διέφευγε προς τα ακροδεξιά, επειδή θα διαφωνούσε με την προσέγγιση Αθήνας – Σκοπίων.

Ενα καινούργιο κόμμα, λιγότερο εξτρεμιστικό από τη Χρυσή Αυγή, είναι ελκυστικός προορισμός για εθνικόφρονες που θα αισθάνονταν προδομένοι. Υστερα, ό,τι απέμενε, σε μια ενδεχόμενη εκλογική αποτυχία, θα υφίστατο την πίεση της λαϊκής Δεξιάς. Το σενάριο της δεξιάς παρένθεσης θα προέβαλλε ως η μόνη προοπτική των επόμενων χρόνων – για τη χώρα, αλλά κυρίως για το αποτυχημένο δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου.

Το σχέδιο αυτό δεν πέρασε. Απέτυχε, επειδή στη ΝΔ το κατανόησαν. Η μόνη περίπτωση να μη γίνει δυνατό να συγκροτηθεί ισχυρό ακροδεξιό κόμμα με πρόσχημα το όνομα της γειτονικής χώρας ήταν να παίξει η ίδια η ΝΔ ρόλο μπαλαντέρ στη διεκδίκηση της θεωρούμενης πατριωτικής ρητορικής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε λόγο να μη δώσει αυτήν τη δυνατότητα στους λαϊκούς δεξιούς εντός του κόμματός του. Ξέρει άλλωστε καλά το κόμμα του.

Ξέρει ότι η εθνικοφροσύνη είναι η μοναδική αφήγηση που γνωρίζουν καλά τα περισσότερα στελέχη του. Ξέρει επίσης ότι ο ίδιος δεν εξελέγη στην προεδρία με τις ψήφους αυτών των στελεχών, αλλά ως αποτέλεσμα ιδεολογικής καραμπόλας. Το θέμα, λοιπόν, ήταν αυτά τα στελέχη.

Προφανώς, τα συλλαλητήρια είναι γιορτές μισαλλοδοξίας. Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα να μετατραπούν σε φυτώριο μίσους και θερμοκήπιο στρατολόγησης στελεχών ενός ακροδεξιού κόμματος, κι άλλο πράγμα να εκτονωθούν ως εκδήλωση μιας ακραίας έστω ρητορικής, που όμως χωνεύεται μέσα στην πολυσυλλεκτικότητα (και στην κυβερνητική προοπτική) της ΝΔ. Ως τμήμα αυτής της πολυσυλλεκτικότητας, οι καθ’ έξιν εθνοπατριώτες της αξιωματικής αντιπολίτευσης που πηγαίνουν στα συλλαλητήρια, αντί για πρόβλημα του Μητσοτάκη, μετατράπηκαν σε στηρίγματά του.

Μην ξεχνάμε, όμως, ότι τους ακροδεξιούς στο όνομα των εθνικών δικαίων τούς έβγαλε ξανά στον δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ με τους πολιτικάντικους χειρισμούς του. Και τώρα ήρθε η ώρα ο Αλέξης Τσίπρας να λύσει τις διαφορές του με τους ΑΝΕΛ, τους ακροδεξιούς υπερπατριώτες της δικής του κυβερνητικής συμμαχίας. Οποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα.

in.gr