New Yorker: Η ελληνική οικονομία παγιδευμένη σε μέγγενη

«Παγιδευμένους» χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα και την Ελλάδα ο αρθογράφος του The New Yorker Τζον Κάσιντυ, σε εκτενή ανάλυση του για το αποτέλεσμα των εκλογών και τις οικονομικές προοπτικές της χώρας.

«Πόσο καιρό θα διαρκέσει το χαμόγελο στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα;», αναρωτιέται ο Κάσιντυ στο άρθρο του, ο οποίος αν και αναφέρει πως η νέα ελληνική κυβέρνηση μοιάζει πολύ με την προηγούμενη, καθώς σχηματίστηκε από τον συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξαρτήτων Ελλήνων, υπογραμμίζει πρόσθετα πως οι πιο ριζοσπάστες του ΣΥΡΙΖΑ αυτομόλησαν σε ένα νέο κόμμα που δεν κατάφερε να κερδίσει καμία έδρα στην νέα Βουλή.

«Ο Τσίπρας θα πρέπει θεωρητικά να είναι σε ισχυρότερη θέση για να προωθήσει μια σειρά οικονομικών μεταρρυθμίσεων που έχουν απαιτήσει οι πιστωτές της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδοτήσεως, αλλά και μέτρων που έχουν σχεδιαστεί ώστε να καταβάλουν φόρους περισσότεροι άνθρωποι», υπογραμμίζει ο αρθογράφος του The New Yorker.

Σύμφωνα με τον Κάσιντυ, η εφαρμογή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων μπορεί να είναι η μικρότερη από τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Όπως αναφέρει, την ίδια στιγμή που η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίζει μια σειρά από νόμους που έχουν σχεδιαστεί για να μειώσουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού και να ανοίξουν την οικονομία της Ελλάδας στον ανταγωνισμό, μέσα από την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, την απελευθέρωση των τιμών στα φάρμακα, και την πώληση κρατικών λιμανιών και αεροδρόμιων σε ιδιωτικές εταιρείες, παράλληλα θα είναι απασχολημένη και με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της χώρας.

«Όπως και σε άλλες χώρες που έχουν βαδίσει σε αυτό το μονοπάτι, το θέαμα των μεγάλων τραπεζών που λαμβάνουν μεγάλες ποσότητες δημοσίου χρήματος, ενώ την ίδια στιγμή επιβάλλονται περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό, είναι πιθανό να αποδειχθεί πολιτικά τοξικό», σημειώνει ο Κάσιντυ και προσθέτει: «Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα και να εκκινήσει ξανά ο δανεισμός οι ισολογισμοί των τραπεζών θα πρέπει να ενισχυθούν και μεγάλο μέρος από τα κεφάλαια διάσωσης να κατευθυνθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο για το υπόλοιπο των κεφαλαίων διάσωσης, ένα μεγάλο μέρος τους θα πάει για τις πληρωμές των τόκων του μεγάλου ελληνικού χρέους, δηλαδή θα επιστέψει ξανά κατ ‘ευθείαν στους πιστωτές της χώρας. Ούτε αυτό θα είναι δημοφιλές».

Ο αρθογράφος του The New Yorker σημειώνει πως η Ελλάδα χρειάζεται υψηλότερα επίπεδα ζήτησης στο σύνολο της οικονομίας. «Αλλά από πού θα προέλθει η επιπλέον ζήτηση; Όχι από τον δημόσιο τομέα», σημειώνει χαρακτηριστικώς ο Κάσιντυ και εξηγεί πως σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας διάσωσης, η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να μειώσει τις δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους.

Αναφερόμενος στον ιδιωτικό τομέα ο Κάσιντυ τονίζει πως μια αισιόδοξη ανάγνωση είναι ότι μόλις αποκατασταθεί η χρηματοοικονομική σταθερότητα, και οι τράπεζες λειτουργήσουν κανονικά, οι καταναλωτές θα αρχίσουν να αγοράζουν ξανά και οι επιχειρήσεις θα αρχίσουν να επενδύουν. «Ο δανεισμός σίγουρα θα βοηθήσει κάπως, αλλά με τόσους πολλούς ανέργους φαίνεται να υπάρχει μικρή προοπτική μια έκρηξης της καταναλώσεως», υποστηρίζει.

Κατά τον ίδιο η Ελλάδα δεν έχει προσελκύσει επενδύσεις και ο εξαγωγικός της τομέας εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από χαμηλής τεχνολογίας προϊόντα, η ζήτηση για τα οποία είναι αρκετά αδύναμη. Για τον τουρισμό υπογραμμίζει πως αν και είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία στην Ελλάδα, από μόνος του δεν μπορεί να σώσει την Ελλάδα. Στην βάση αυτή σημειώνει πώς η τουριστική βιομηχανία αντιμετωπίζει σήμερα την πρωτοφανή πρόκληση της κρίσης των προσφύγων.

«Είναι συνολικά μια αρκετά μελαγχολική εικόνα, η οποία αντανακλά τι συμβαίνει όταν επιβάλλονται πολιτικές λιτότητας σε μια χώρα με τεράστια χρέη, με σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, χωρίς κυριαρχία επί της νομισματικής πολιτικής, και αδύναμο εξαγωγικό τομέα. Αυτή είναι η μέγγενη στην οποία η Ελλάδα έχει πιαστεί από το 2009. Και είναι ακόμα παγιδευμένη», καταλήγει ο Κάσιντυ.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ