Οι προτάσεις που εξετάζονται στην Ευρωζώνη για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους

Κωστούλας Γεώργιος

Στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 24-25 Μαρτίου θα ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για το πακέτο λύσης της κρίσης χρέους, ενώ στις 11 Μαρτίου θα συναντηθούν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης και θα συζητήσουν το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» που προωθεί η γερμανική κυβέρνηση.

Στο πλαίσιο της συνολικής λύσης έχουν κατατεθεί μια σειρά από προτάσεις, επισήμως κι ανεπισήμως, οι οποίες είναι οι εξής:

1) Αύξηση του πραγματικού κεφαλαίου του προσωρινού μηχανισμού. Είναι η πρόταση με τις περισσότερες πιθανότητες να υιοθετηθεί. Σήμερα, ο EFSF διαθέτει 440 δισ. ευρώ, αλλά στην πραγματικότητα τα διαθέσιμα χρήματά του είναι 250 δισ. και τα υπόλοιπα εγγυήσεις. Η αύξηση του διαθέσιμου κεφαλαίου θα καθησύχαζε τις αγορές ότι μπορεί να «αντέξει» και προσφυγές άλλων χωρών στο Μηχανισμό.

Υπάρχουν, ωστόσο, ερωτηματικά ως προς τον τρόπο αύξησης των πραγματικών κεφαλαίων του και συγκεκριμένα το ποιος θα δώσει τα χρήματα.

2) Μείωση των επιτοκίων για τα δάνεια του προσωρινού μηχανισμού. Πρόκειται για αίτημα στο οποίο πιέζουν Ιρλανδία κι Ελλάδα, καθώς, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, το δημόσιο χρέος τους δεν είναι βιώσιμο με επιτόκια που υπερβαίνουν το 4% το πολύ. Όμως, οι συμφωνίες με ΕΕ και ΔΝΤ έγιναν για επιτόκια κοντά στο 6%.

3) Αγορά ομολόγων στην πρωτογενή αγορά. Μια τέτοια κίνηση θα βελτίωνε την εικόνα των χωρών της περιφέρειας στις αγορές και θα ενίσχυε την πιθανότητα μείωσης των spreads στα ομόλογα τους. Η Γερμανία είναι αντίθετη.

4) Αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά. Πρόκειται για την ενέργεια που κάνει τώρα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Έτσι, ο Προσωρινός Μηχανισμός θα απάλλασσε την ΕΚΤ από ένα έργο που δεν είναι τυπικά αρμοδιότητά της και γι’ αυτό η πρόταση υποστηρίζεται και από την ΕΚΤ αλλά και από τη Γαλλία. Η Γερμανία είναι αντίθετη.

5) Δανεισμός χωρών για επαναγορά ομολόγων. Είναι μια ιδέα που θα διευκόλυνε ιδιαίτερα την Ελλάδα. Ωστόσο, συναντά αντιδράσεις κι από τη γερμανική πλευρά κι από άλλους εταίρους.

6) «Ευέλικτη» γραμμή δανεισμού. Πρόκειται για ιδέα που έχει ως πρότυπο την αντίστοιχη γραμμή δανεισμού του ΔΝΤ κι απευθύνεται σε χώρες με προσωρινά προβλήματα ρευστότητας. Η Γερμανία τη δέχεται για το Μόνιμο Μηχανισμό, αλλά όχι για τον Προσωρινό.

7) Επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων. Αφορά την Ελλάδα και την Ιρλανδία, που τώρα έχουν περίοδο χάρητος τρία κι επτά χρόνια. Ο Άξελ Βέμπερ είχε μιλήσει ακόμη και για 30 χρόνια παράταση, αλλά γρήγορα έγινε σαφές ότι ήταν δική του άποψη.

Η Γερμανία υποστηρίζει ότι το θέμα πρέπει να εξετασθεί σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες. Κοινοτικές πηγές θεωρούσαν πως ακόμη κι αν υπάρξει η επιμήκυνση, αυτή θα είναι της τάξης των δέκα ετών.
8) Stress tests για τις τράπεζες. Η Ένωση έχει αποφασίσει πως πρέπει να γίνουν νέα τεστ κοπώσεως για τις ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς αυτά του περασμένου Ιουλίου αποδείχθηκαν από χαλαρά έως αποτυχημένα. Ωστόσο, υπάρχουν διαφωνίες για τις παραμέτρους που πρέπει να έχουν τα νέα τεστ.

9) Γαλλογερμανικό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Το Βερολίνο, ακολουθούμενο από το Παρίσι, απαίτησε να υπάρξει συμφωνία για ένα Σύμφωνο, στο πλαίσιο της συνολικής λύσης, που να περιλαμβάνει ενιαίο φόρο στις επιχειρήσεις, αύξηση των ορίων στην ηλικία συνταξιοδότησης, κατάργηση της ΑΤΑ, μηχανισμός κρίσης στο τραπεζικό σύστημα, αναγνώριση επαγγελματικών προσόντων.

Οι αντιδράσεις ήταν έντονες, αλλά στις 11 Μαρτίου θα φανεί κατά πόσον η απαίτηση της Γερμανίας έχει αποτέλεσμα.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,ΑΠΕ-ΜΠΕ