Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ: Συνέντευξη με την ηθοποιό του νέου «Poltergeist»

Γνωστή από τη σειρά Mad Men και από ταινίες όπως το Rachel Getting Married και το Your Sister’s Sister, η Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ έχει διατηρήσει στην καριέρα της μια ισορροπία ανάμεσα στο ποιοτικό και το εμπορικό σινεμά.

Η ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο ριμέικ της κλασικής ταινίας τρόμου Poltergeist (Το Πνεύμα του Κακού) και σε συνέντευξη που στην Ελλάδα δημοσιεύεται αποκλειστικά στο in.gr, μιλά για το τι είναι αυτό που κάνει την ιστορία φαντασμάτων ιδιαίτερα επίκαιρη…

• Θυμάστε να βλέπετε την πρώτη ταινία Poltergeist (1982);

Θυμάμαι ότι την είδα όταν ήμουν παιδί και τρόμαξα. Δεν θυμάμαι που την είδα. Θυμήθηκα τι συναισθήματα μου προκάλεσε και το πώς έμεινε στην ψυχή μου. Όταν αρχίσαμε να γυρίζουμε ξανά την ταινία, το είδα ξανά και κατάλαβα ότι δεν μπορούσα ως ηθοποιός, καθώς οι ΤζοΜπεθ Ουίλιαμς και Κρεγκ Νέλσον (σ.σ. που πρωταγωνιστούσαν στην πρώτη ταινία) ήταν τόσο φανταστικοί. Νομίζω ότι όλοι στην ηλικία μου έχει μία πολύ έντονη ανάμνηση από την ταινία.

• Η πρώτη ταινία έχει αγαπηθεί από πολύ κόσμο. Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο σύγχρονη;
  

Νομίζω ότι εν μέρει έχει σχέση το γεγονός ότι και τότε, την εποχή που φτιάχτηκε, ήταν «η τελευταία λέξη της μόδας», ήταν τόσο σύγχρονο το θέμα της. Η αμεσότητα υπήρχε και αφορούσε το τι συνέβαινε στον κόσμο, την ποπ κουλτούρα -αφορά τα δωμάτια των παιδιών και τις κούκλες, τους γονείς, τους γείτονες. Ήταν τόσο συγκεκριμένη. Φυσικά, πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του τους ανθρώπους που εργάστηκαν σε αυτό: ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ιδιοφυΐα και είμαι σίγουρη ότι έβαλε το χεράκι του, και ο Τομπ Χούπερ (είναι φανταστικός). Αισθάνομαι ότι όλη αυτή η ομάδα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της.

• Και η αναμενόμενη ερώτηση: Γιατί να κάνει κανείς ένα ριμέικ;

Αναρωτιέμαι και εγώ γι’ αυτό ως ηθοποιός και ως θεατής και πιστεύω ότι μερικές φορές, όταν μία ιστορία είναι τόσο φανταστική, θα υπάρχει πάντα ένα κοινό που θα διψά γι’ αυτήν. Δεν γνωρίζω και πολλά για το είδος, αλλά φαντάζομαι ότι πολλές ταινίες τρόμου αντέγραψαν το Poltergeist επειδή είναι μία κλασική ιστορία φαντασμάτων, επομένως πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος. Επίσης, η ταινία είναι 3D και αυτό προσθέτει ένα καινούριο στοιχείο και προσφέρει μία διαφορετική εμπειρία. Είναι υπέροχο να μπορεί μία νέα γενιά να έχει πρόσβαση σε αυτή τη θαυμάσια ιστορία.

• Εκτός από το 3D και τη χρήση της τεχνολογίας από την οικογένεια, η ιστορία έχει εκσυγχρονιστεί και στον τρόπο που βλέπουμε τα αμερικανικά προάστια. Στην κλασική ταινία, τα προάστια ήταν ιδανικό μέρος. Εδώ όχι και τόσο…

Ακριβώς. Τότε αυτός ήταν ο στόχος, να έχεις σπίτι που να μοιάζει ίδιο με ένα άλλο και στην αρχική ταινία η γη αυτή αναπτυσσόταν. Μετά από 30 χρόνια, αυτά τα ίδια προάστια βρίσκονται σε παρακμή. Οι μισοί Αμερικάνοι δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και στην ταινία βλέπουμε μια οικογένεια με προβλήματα.

• Μεγαλώσατε στα προάστια. Μπορείτε να ταυτιστείτε;

Ναι, φυσικά. Όταν διάβασα το σενάριο του Ντέιβιντ (Λίντσεϊ-Αντέρ) -είναι φανταστικός, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος από τη Νέα Υόρκη- ήταν ξεκάθαρο ότι είχε γράψει χαρακτήρες που μπορούσες να ταυτιστείς μαζί τους. Είναι ονειρικό για έναν ηθοποιό να εργαστεί με έναν συγγραφέα του διαμετρήματός του, καθώς και με έναν σκηνοθέτη πολύ φιλικό προς τους ηθοποιούς, τον Τζιλ (Κέναν). Νομίζω ότι όλοι ταυτιστήκαμε με το αίσθημα της αποστασιοποίησης στην κοινωνία μας, νομίζω ότι όλοι φοβόμαστε πού θα μας πάει αυτό. Η οικογένεια αυτή δυσκολεύεται να επικοινωνήσει και έχουν δυσκολίες στο να καταφέρουν να κρατήσουν το κεφάλι τους πάνω από το νερό. Αισθανόμαστε κοντά στα πράγματα που εκτιμάμε, που είναι όλο και περισσότερο υλικά πράγματα, τα οποία στη διάρκεια της ταινίας απογυμνώνονται και επιστρέφουμε στις βασικές αξίες. Νομίζω ότι σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε και νομίζω ότι εν μέρει αυτό φοβόμαστε για τα παιδιά μας: Το άγνωστο. Επομένως θεωρώ ότι το poltergeist θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε θεωρούμε κακό ή επικίνδυνο.

• Ήταν τρομακτικά τα γυρίσματα της ταινίας;

Όχι, δεν ήταν τρομακτικά με τον τρόπο που εννοείτε. Η ταινία δεν δείχνει γραφική βία. Είναι ανατρεπτική στον τρόπο που είναι τρομακτική. Αυτό που για εμένα ήταν τρομακτικό, ήταν όταν φοβόντουσαν τα παιδιά. Η Κένεντι που παίζει τη Μάντισον ήταν έξι ετών όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα. Γυρίζαμε μια σκηνή προς το τέλος της ταινίας και υπήρχαν «πτώματα» σε αυτήν. Εκείνη πήρε παράμερα τον Τζιλ και του είπε: «Ξέρεις, φοβάμαι πραγματικά τα πτώματα, οπότε μήπως μπορούμε να τα κάνουμε ψηφιακά;» Έτσι ξαναφτιάξαμε όλη τη σκηνή, έτσι ώστε να μην έρθει σε επαφή με αυτά. Λάτρεψα το γεγονός ότι ύψωσε το ανάστημά της σε αυτή την ηλικία και είπε «φοβάμαι και δεν θέλω να έχω άσχημα όνειρα αργότερα».

• Πώς ήταν η συνεργασία με τον επί της οθόνης σύζυγό σας, Σαμ Ρόκγουελ;

Ήταν πολύ καλή. Έχουμε παρόμοιες εμπειρίες στο θέατρο, μας αρέσει και στους δύο να εργαζόμαστε σκληρά και να περνάμε καλά, επομένως σκέφτηκα ότι υπήρχε μία φανταστική ισορροπία στο να βάζουμε το κεφάλι κάτω και να δουλεύουμε όταν χρειαστεί, αλλά και στο να χαλαρώνουμε. Υπήρχαν ορισμένες στιγμές στην ταινία που ήταν πολύ αστείες και φέρει έναν αυθορμητισμό στον ρόλο. Όταν παίζεις το απόλυτο αμερικανικό ζευγάρι, θέλεις να μοιάζει αληθινό, οπότε ήταν σαν πραγματικά να έχουμε σχέση.

* Η ταινία το «Πνεύμα του Κακού» προβάλλεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες σε διανομή Odeon.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ