Οι Prodigy επιστρέφουν με άγριες μουσικές διαθέσεις

«Θα πάω το μυαλό σου σε μια άλλη διάσταση, για αυτό δώσε προσοχή» μας υπόσχονταν πριν 23 χρόνια οι Prodigy στο Out Of Space, το τραγούδι με το οποίο ουσιαστικά μας συστήθηκαν από το παρθενικό τους άλμπουμ, με τίτλο Experience.

Το βρετανικό συγκρότημα αποτέλεσε από την πρώτη στιγμή ένα από τα αγαπημένα της νεολαίας καθώς πάντρευε τα breakbeats της ηλεκτρονικής μουσικής με την αγάπη τους για τα ναρκωτικά της εποχής (κυρίως έκστασι και κάνναβη): ένας συνδυασμός που υποσχόταν ταυτόχρονα χορευτικό ξέδομα αλλά και πάσης φύσεως νέες, ψυχοσωματικές εμπειρίες στους νεαρούς εκπροσώπους της ανήσυχης Generation X.

Εκείνο το πρώτο τους άλμπουμ, το ακολούθησε δυο χρόνια μετά, το -αγαπημένο της ελληνικής νεολαίας- άλμπουμ Music for the Jilted Generation, με εκείνο το ασύγκριτο No Good Start The Dance που παίχτηκε στα ραδιόφωνα όσο λίγα άλλα τραγούδια μεταξύ 1994-95.

Και μετά, το 1997, ήρθε η καθολική αναγνώριση, από «καρεκλάδες» και ροκάδες: το Fat Of The Land μάς γνώρισε την αγρία, οργισμένη πλευρά της λονδρέζικης νύχτας.

Ήταν και παραμένει το απόλυτο αριστούργημα της μπάντας, ένας ηλεκτρονικός εφιάλτης με ροκ συνθέσεις (ή μήπως ένας ροκ εφιάλτης με ηλεκτρονικές συνθέσεις;)

Δεκαοκτώ χρόνια μετά, και με άλλα δυο εμβόλιμα και αδιάφορα άλμπουμ στη δισκογραφία τους, οι Prodigy επιστρέφουν. Και εκεί που περιμένεις να έχουν μεγαλώσει και να έχουν ηρεμήσει, εκείνοι το χαβά τους: δωσ’ του ανελέητα «μπίτια», λες και το rave δεν τελείωσε ποτέ.

«Μα όντως δεν τελείωσε» θα μπορούσαν κάλλιστα να αντιτείνουν οι ίδιοι, «αφού εδώ και μια δεκαετία μαίνεται η έκρηξη της nu-rave σκηνής στη Βρετανία».

Μιας σκηνής που στην αρχή φάνηκε ενδιαφέρουσα, με τους electro-rock Klaxons και τους Simian Mobile Disco να σέρνουν πρώτοι το χορό, αλλά στην πορεία κάπου «το έχασε».

Και το νέο, έκτο άλμπουμ των Prodigy προσπαθούν τώρα να της δώσουν το φιλί της ζωής. Και το άλμπουμ The Day Is My Enemy λειτουργεί, εν μέρει, ως το μηχάνημα ανάνηψης που απαιτούταν προκειμένου ο ασθενής να συνεχίσει να είναι ζωντανός: από τη πρώτη νότα του, στο ομώνυμο του άλμπουμ τραγούδι, καταλαβαίνεις πως το συγκρότημα παίζει με μια λογική λες και του είπαν «αυτό είναι το τελευταίο σας άλμπουμ».

Κι επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα, ο Keith, ο Maxim και ο Liam σε τραγούδια όπως τα Rok-Weiler, Rebel Radio και Nasty παίζουν σαν μελλοθάνατοι που τους περιμένει η ηλεκτρική καρέκλα: αποστειρώνουν τον παλιό ηλεκτρονικό ήχο που μας κληροδότησαν στα 90s, κρατούν εκείνα τα στοιχεία που θέλουν και τον καλωδιώνουν με το τώρα.

Βάζουν νέους dj όπως τον 26χρονο Flux Pavilion να κάτσουν δίπλα τους, και δέχονται να μάθουν νέα κόλπα απ’ αυτούς.

Στο Destroy μπαίνουν με γενναιότητα στο χώρο του dubstep –κι αυτό γιατί θέλει πλέον «κοχόνες» και τόλμη να αγγίξεις ένα, φύσει και θέσει, στρυφνό και δύσκολο μουσικό υπό-είδος, όπως το βρετανικό dubstep.

Το πείραμα δεν πετυχαίνει πάντα και κάποια τραγούδια του άλμπουμ προσπαθούν αλλά δεν ανάβουν την παλιά φλόγα κομματιών όπως το Firestarter.

Όμως τους «το δίνεις» ότι το παλεύουν φιλότιμα -και εν μέρει δικαιώνονται- από το τελικό αποτέλεσμα. Και τα ψήγματα της μουσικής τους ευφυΐας είναι διάσπαρτα σε τραγούδια όπως το Wall of Death και το Beyond the Deathray.

Εμείς ακολουθήσαμε τη συμβουλή τους και τους δώσαμε τη δέουσα προσοχή. Αλλά ίσως πλέον το μυαλό όλων μας να είναι ήδη σε μια διαφορετική διάσταση, από ό,τι εκείνο των Prodigy.

Κωνσταντίνος Τσάβαλος

Το άλμπουμ The Day Is My Enemy κυκλοφορεί από την Feelgood Records

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ