Κλοντέτ Κολβίν: Το κορίτσι πριν από τη Ρόζα Παρκς

Το Μάρτιο του 1955 υπήρχε στις ΗΠΑ ισχυρός διαχωρισμός ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους. Σαφώς, ο διαχωρισμός απέβαινε εις βάρος των μαύρων και εξαπλωνόταν σε πολλούς χώρους της κοινωνίας, στις εκκλησίες, τα σχολεία, ακόμη και τα λεωφορεία, ενώ η είσοδός τους σε εστιατόρια πολλές φορές ήταν απαγορευμένη.

Η Ρόζα Παρκς ήταν φαινομενικά η πρώτη που αντιστάθηκε στην απαίτηση των λευκών να τους παραχωρούνται οι θέσεις στα λεωφορεία. Στην πραγματικότητα όμως, μόλις εννιά μήνες πριν, η δεκαπεντάχρονη Κλοντέτ Κολβίν είχε ήδη αρνηθεί να σηκωθεί από τη θέση της μόνο και μόνο για να καθίσει σε αυτή μια νέα λευκή κοπέλα.

Στο κλίμα της εποχής μάς μεταφέρει η ίδια η Κλοντέτ, η οποία πρόσφατα αποφάσισε να μιλήσει στο BBC. «Θυμάμαι κατά τη διάρκεια του Πάσχα, μια χρονιά, επρόκειτο να πάρω ένα ζευγάρι μαύρα λουστρίνια, αλλά μπορούσες να τα πάρεις μόνο από τα “λευκά” μαγαζιά. Έτσι, η μητέρα μου ζωγράφισε το περίγραμμα του ποδιού μου σε μια καφέ χάρτινη σακούλα, ώστε να πάρει το πιο κοντινό μέγεθος, γιατί δεν επιτρεπόταν να πάμε στο κατάστημα για να το δοκιμάσουμε» περιγράφει η ίδια.

Η Κλοντέτ πήγαινε σε σχολείο εγχρώμων, κι έτσι είχε κάθε δυνατότητα να μάθει όσο περισσότερα μπορούσε για την ιστορία τους. Φεύγοντας από το σχολείο στις 2 Μαρτίου, κι ενώ περπατούσε με τις φίλες της, είδαν το λεωφορείο κι αποφάσισαν να επιβιβαστούν. Ακόμη κι εκεί, οι λευκοί έπρεπε να κάθονται αποκλειστικά στο μπροστινό μέρος, ενώ οι μαύροι στο πίσω. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο κι οι θέσεις καλυμμένες, ενώ η Κλοντέτ παρέα με τις φίλες της κάθισαν κάπου στη μέση του λεωφορείου. Όταν μια λευκή νεαρή κοπέλα θέλησε να καθίσει στη θέση της Κλοντέτ, η τελευταία δε σηκώθηκε, ομολογώντας πως, αν επρόκειτο για κάποιον ηλικιωμένο άνθρωπο, προφανώς θα σηκωνόταν και θα παραχωρούσε τη θέση της.

Λίγα μέτρα παρακάτω, σε μια διασταύρωση, ήταν σταματημένα μερικά αστυνομικά οχήματα. Με την Κλοντέτ να δηλώνει στον οδηγό ότι είχε πληρώσει το εισιτήριό της και διατηρούσε, όπως όλοι, το δικαίωμα να παραμείνει στη θέση της, το λεωφορείο σταμάτησε. Αστυνομικοί μπήκαν στο λεωφορείο, και η Κλοντέτ θυμάται: «Ήμουν περισσότερο εριστική και μετά μου πέταξαν τα βιβλία από τα πόδια και ο ένας (από τους αστυνομικούς) άρπαξε το χέρι μου. Δεν ξέρω πώς βγήκα από το λεωφορείο, αλλά οι υπόλοιποι μαθητές είπαν ότι με τραβολόγησαν έξω από το λεωφορείο και με έβαλαν μέσα στο περιπολικό. Αλλά αυτό που θυμάμαι είναι όταν μου ζήτησαν να κολλήσω τα χέρια μου στο παράθυρο και τότε μου πέρασαν τις χειροπέδες».

Το νεαρό κορίτσι οδηγήθηκε στη φυλακή. Ήταν μια στιγμή που ένιωσε φοβισμένη και τρομαγμένη, λες και πρωταγωνιστούσε σε γουέστερν ταινία. Μόλις τρεις ώρες μετά αποφυλακίστηκε, αλλά δεν έπαψε να φοβάται τυχόν επίθεση στο σπίτι της οικογένειάς της.

Η ιστορία επαναλήφθηκε εννιά μήνες αργότερα, όταν για τον ίδιο λόγο συνελήφθη η Ρόζα Παρκς. Μετά τη σύλληψη της Παρκς, γυναίκες μαχόμενες για τα πολιτικά τους δικαιώματα μοίραζαν φυλλάδια καλώντας τον κόσμο για μποϊκοτάζ απέναντι στο σύστημα των λεωφορείων. Το μποϊκοτάζ είχε αποτέλεσμα και τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν προς το καλύτερο, ενώ στις 5 Δεκεμβρίου δημιουργήθηκε η Montgomery Improvement Association, με πρόεδρο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Σήμερα η Κλοντέτ δηλώνει ότι, αν δεν είχε κάνει εκείνη την πρώτη προσπάθεια να υπερασπιστεί την ελευθερία, δε θα είχε ακολουθήσει η Ρόζα Παρκς, ούτε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

in.gr