Μεγάλοι και μικροί Αντετοκούνμπο

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα είναι πρωταγωνιστής στο Αll Star Game του ΝΒΑ, τη γιορτή των καλύτερων παικτών του μπάσκετ στον κόσμο. Τον ξεπέρασε σε ψήφους μόνο το τέρας που λέγεται ΛεΜπρον Τζέιμς, που έλαβε πάνω από το 50% των ψήφων του κοινού – μιλάμε για παίκτη-θρύλο. Ομως ο Γιάννης έχει φέτος κι ένα καινούργιο παράσημο: είναι αυτός που έλαβε τις περισσότερες ψήφους στην ειδική ψηφοφορία που γίνεται μεταξύ των παικτών. Οι συναθλητές του τον θεωρούν κάτι σαν ατραξιόν του ΝΒΑ: αυτόν που δεν θα έπρεπε να λείπει από τη γιορτή.

Σπάρτη

Τον μήνα που στις ΗΠΑ συνέβησαν όλα αυτά τα καταπληκτικά, στην Ελλάδα κατέφθασε ο μεγάλος αδελφός του Γιάννη για να παίξει όχι μπάσκετ, αλλά ποδόσφαιρο, στην ομάδα της Σπάρτης. Ο μεγαλύτερος των Αντετοκούνμπο, ο Φράνσις Ολόβου Οφίλι δεν παίζει μπάσκετ, όπως οι άλλοι τέσσερις. Επίσης δεν έχει ζήσει στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στη Νιγηρία, μεγάλωσε εκεί με τον παππού και τη γιαγιά, ενώ οι γονείς ξενιτεύθηκαν, έκανε μια συμπαθητική καριέρα στην Αφρική και θα την ολοκληρώσει στην Ελλάδα, στα γήπεδα της Football League με την ομάδα της Σπάρτης. Είναι 33 χρονών κι αγωνίζεται στη θέση του σέντερ φορ: είτε μιλάμε για μπάσκετ είτε για ποδόσφαιρο οι Αντετοκούνμπο έχουν την επίθεση στο αίμα τους.

Μετανάστες

Εχω μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα φερθούν στον ποδοσφαιριστή Αντετοκούνμπο στην Ελλάδα. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κι ο Θανάσης είναι παιδιά μεταναστών που βρήκαν στην Ελλάδα καταφύγιο, όνειρα, ευκαιρία για επιτυχία και εν τέλει και μια πατρίδα. Ο Γιάννης και τα αδέλφια του που εδώ γεννήθηκαν είναι παιδιά, που νιώθουν ότι στην Ελλάδα χρωστάνε. Ο Γιάννης, καλά καλά πριν αγωνιστεί στην Εθνική μας και γίνει η μεγάλη ελπίδα της, αποδέχθηκε τον ρόλο του έλληνα πρεσβευτή στο ΝΒΑ: έγινε ο Greek Freak από τις πρώτες κιόλας εκεί εμφανίσεις του. Κάθε φορά που είναι μέσα στα top 10 των καλύτερων φάσεων του ΝΒΑ, κάθε φορά που ο ΛεΜπρον Τζέιμς χειροκροτάει τα κατορθώματά του, κάθε φορά που ένας αμερικάνος οπαδός σηκώνει ένα πλακάτ με το όνομά του, η Ελλάδα διαφημίζεται κι όποιος από εδώ τον παρακολουθεί δεν μπορεί παρά να φουσκώνει από υπερηφάνεια – αναφέρομαι στους λογικούς ανθρώπους.

Παρήγορο

Πάντα πίστευα ότι είναι παρήγορο ότι τα κατορθώματα του Γιάννη ασκούν καταλυτική γοητεία στην Ελλάδα, κυρίως σε νέους ανθρώπους, που μπορεί να καταλάβουν τη δυσκολία των όσων έχει πετύχει. Ο θαυμασμός για τα κατορθώματα του Γιάννη και το γεγονός ότι όλοι γνωρίζουν και δεν ξεχνούν την ιστορία του τον κάνει έναν από τους δημοφιλέστερους έλληνες αθλητές, έστω κι αν στην Εθνική ακόμα δεν έχει προσφέρει. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (αλλά και ο Θανάσης και μακάρι σύντομα και ο μικρός Κώστας…) αποτελούν σπάνια παραδείγματα ελληνικής επιτυχίας. Ο Γιάννης είναι σίγουρα παιδί του ελληνικού μπάσκετ: οι μαέστροι Αμερικάνοι διέκριναν το ταλέντο του και τον εξέλιξαν, αλλά εδώ τον βρήκαν έτοιμο να απογειωθεί και να γίνει αστέρι.

Μεροκάματο

Ο Γιάννης, την ίδια στιγμή, είναι κι ένα ζωντανό παράδειγμα πως κάθε μετανάστης, που εδώ καταλήγει ή εγκλωβίζεται, μπορεί να προσφέρει πολλά κι ας μην είναι πάνω από δυο μέτρα, χαρισματικός και πάντα γελαστός. Μπορεί, αν του φερθούμε σωστά, και – όπως στην περίπτωση του Γιάννη – ανακαλύψουμε κι ενθαρρύνουμε την όποια δεξιότητά του, αύριο να έχουμε Αντετοκούνμπο στην Ιατρική, στη Φυσική, στην έρευνα, παντού. Χρειαζόμαστε πολλούς Αντετοκούνμπο, δηλαδή πολλούς ανθρώπους χαρισματικούς, δουλευταράδες, ικανούς και εν τέλει Ελληνες εξ υιοθεσίας, με άλλο χρώμα δέρματος, αλλά με την αγάπη που έχει για τούτο τον τόπο ο Γιάννης – αυτή την αγάπη που σε κάθε ευκαιρία δείχνει. Ολα αυτά ευτυχώς οι κανονικοί άνθρωποι τα καταλαβαίνουν και τον αγαπάνε. Αλλά το να αγαπάς το αστέρι του ΝΒΑ είναι εύκολο: είμαι περίεργος πόσοι θα αγαπήσουν, θα σεβαστούν και θα βοηθήσουν τον Φράνσις Ολόβου Οφίλι, που στα 33 του ήρθε στη Σπάρτη να παίξει μπάλα και να πάρει ένα μεροκάματο.

Κόσμος

Οι έγχρωμοι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην Ελλάδα έχουν πάντα ωραίες ιστορίες να αφηγηθούν. Οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές, αλλά ο κόσμος του ποδοσφαίρου, και ειδικά αυτός της Β’ Εθνικής είναι σκληρός. Στον γίγαντα Ιλούνγκα, τριάντα χρόνια πριν, οι καλόβολοι κατά τα άλλα οπαδοί του Εθνικού φώναζαν «Τρέξε μαυράκο γιατί μπορεί να πεινάσεις». Τον Νόνι Λίμα, ακόμα και σήμερα στον Πανιώνιο τον φωνάζουν «Σκούρο». Τον Ανρί Καμαρά, όταν αγωνίστηκε με τον Ιωνικό στην τρίτη κατηγορία, ένας συμπαίκτης του τον φίλησε δηλώνοντας υπερήφανος που αγωνίστηκε μαζί του. Αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι έγχρωμοι ποδοσφαιριστές που αντιμετωπίστηκαν με ειρωνείες, που τους άφησαν να φύγουν απλήρωτους, που όταν τραυματίστηκαν κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το αν και πότε θα γίνουν καλά. Δεν είχαν το διάσημο επώνυμο «Αντετοκούνμπο». Ο Φράνσις Ολόβου Οφίλι το έχει. Αντε να δούμε πώς θα του φερθούν…

in.gr