Τι φοβούνται οι πρόσφυγες μετά τις ολλανδικές εκλογές

Αδειάζει η κλεψύδρα της αναμονής και η αγωνία κορυφώνεται λίγο πριν κριθεί το αποτέλεσμα της προεκλογικής αναμέτρησης στην Ολλανδία. Η επόμενη ημέρα παραμένει άλυτος γρίφος, τη στιγμή που το ένα σενάριο διαδέχεται το άλλο. Κάτω από τον φόβο ενός μεταβαλλόμενου ευρωπαϊκού σκηνικού, η σκιά του ακροδεξιού Βίλντερς πλανάται όχι μόνο πάνω από τη γηραιά ήπειρο, αλλά και πάνω από το μέλλον των προσφύγων της Ολλανδίας.

Εκατοντάδες πρόσφυγες στη χώρα έχουν, επί κυβέρνησης Ρούτε, έρθει αντιμέτωποι με την απόρριψη αιτήσεων ασύλου, με αποτέλεσμα να μένουν εκεί εγκλωβισμένοι μη έχοντας πρόσβαση στην εκπαίδευση και την εργασία.

«Το μεγαλύτερο μου λάθος ήταν να αιτηθώ άσυλο στην Ολλανδία», δηλώνει στο CNN ο Κάλιντ Τζόουν που έχει, όπως αναφέρει, παγιδευτεί σε μια κόλαση. Διέφυγε της αιματοχυσίας του Σουδάν, όπου σκοτώθηκε από βομβιστικές επιθέσεις η οικογένειά του.

Παρόλο που η πολιτική των κλειστών συνόρων και ο φόβος έλευσης προσφύγων τροφοδοτούν το ακροδεξιό κόμμα, PVV, στην Ολλανδία δύο σημαντικοί μουσουλμάνοι πολιτικοί έχουν δώσει το δικό τους στίγμα.

Πρόεδρος του ολλανδικού Κοινοβουλίου έχει εκλεγεί η Καντία Αρίμπ με καταγωγή από το Μαρόκο. Διανύοντας μια δυναμική πολιτική πορεία από τη δεκαετία του 1990, κατόρθωσε να γράψει τη δική της ιστορία ως η πρώτη μουσουλμάνα που κατέλαβε τον προεδρικό θώκο της ολλανδικής Βουλής.

Μουσουλμάνος και ο δήμαρχος του Ρότερνταμ, Αχμέντ Αμπουταλέμπ, που βρίσκεται στο τιμόνι της δημαρχίας της μεγαλύτερης αστικής περιοχής της Ολλανδίας, μιας από τις πιο πολυπολιτισμικές ευρωπαϊκές πόλεις.

Εφιαλτικές σκέψεις, όμως, γεννά στους πρόσφυγες της Ολλανδίας η επoμένη των εκλογών.

«Εάν ο Βίλντερς εκλεγεί πρωθυπουργός, δεν γνωρίζω πώς θα κυβερνήσει τη χώρα», δηλώνει ο Κάλιντ Τζόουν, μέλος της ομάδας We Are Here (WAH), που δημιουργήθηκε το 2012 αφότου είχαν απορριφθεί πολλές αιτήσεις προσφύγων για χορήγηση ασύλου. Συναντώντας δυσκολία στην εύρεση στέγης, οι πρόσφυγες της ομάδας βρήκαν καταφύγιο σε εγκαταλελειμμένα κτίρια του Άμστερνταμ.

Διακόσια άτομα αριθμεί η οργάνωση, τα μέλη της οποίας προέρχονται από χώρες της Αφρικής και Μέσης Ανατολής. Βασικό τους αίτημα είναι η στέγη, ένα μέρος όπου θα μπορέσουν να αισθανθούν ασφάλεια.

Περί τα 30 άδεια κτίρια έχει «καταλάβει» τα τελευταία τεσσερισήμισι χρόνια η ομάδα, στα οποία διαμένει μέχρι να οδηγηθεί στην έξωση και να αναγκαστεί να αναζητήσει αλλού στέγη.

Σε όχι και τόσο, όμως, δυσμενή θέση βρίσκεται η Ολλανδία όσον αφορά στα θέματα τήρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση Ρούτε έχει έρθει, ωστόσο, αντιμέτωπη με επικρίσεις από την Επιτροπή για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων του ΟΗΕ, που διατύπωσε ανησυχίες όσον αφορά στην αύξηση εχθρικών συμπεριφορών απέναντι στους πρόσφυγες που ζητούν άσυλο στην Ολλανδία.

Φωνή αγωνίας ακούστηκε και από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τους πρόσφυγες που δεν λαμβάνουν υποστήριξη όταν απορρίπτεται το αίτημα ασύλου τους και δεν μπορούν να επιστραφούν στον τόπο προέλευσής τους.

Το θέμα της προστασίας προσφύγων που δεν έχουν λάβει άσυλο διαφέρει ανά περιοχή.

Διατυπώνεται, δε, συχνά η άποψη που θέλει τον Μαρκ Ρούτε να μην επιδεικνύει πολιτικές προστασίας προσφύγων ώστε να αποτραβήξει ψηφοφόρους από το κόμμα του Βίλντερς.

Ο Βίλντερς, από την μεριά του, υιοθετώντας πύρινο λόγο και ρητορεία που θυμίζει ανεξήγητη εμπάθεια, έχει μιλήσει για «βόμβες τεστοστερόνης» αναφερόμενος στους άνδρες πρόσφυγες που αιτούνται άσυλο. Σε ανάλογο μήκος κύματος με Τραμπ και Φάρατζ, έχει γνωστοποιήσει την επιμονή του στο θέμα του κλεισίματος των συνόρων για όσους ζητούν άσυλο και για όλους όσοι κατάγονται από ισλαμικές χώρες.

«Όταν φτάνεις εδώ (Ολλανδία) προσπαθούν να σε εκφοβίσουν και αυτό είναι σκληρό», αναφέρει ο Έρικ Μπιμούλ που έφυγε σε ηλικία 16 ετών από το Κονγκό με τη μητέρα του, καθώς η πολιτοφυλακή της χώρας προσπαθούσε να τον εντάξει στο εσωτερικό της. Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε που έφυγε και η ελπίδα για χορήγηση ασύλου έχει χαθεί.

Ακόμη και για τους πρόσφυγες στους οποίους έχει χορηγηθεί άσυλο, εμπόδια υπάρχουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο της Μπούρσα Χουσέϊν που ζει στην Ολλανδία υπό καθεστώς προσωρινής παραμονής και όνειρό της ήταν να σπουδάσει ιατρική. Δεν τα κατάφερε όμως αφού τα χρόνια αναμονής για απόκτηση ασύλου ανέτρεψαν τα σχέδιά της.

«Στην Ολλανδία η νέα γενιά δεν δείχνει να τρέφει ρατσιστικά αισθήματα απέναντι στους πρόσφυγες. Ελπίζω αυτοί οι άνθρωποι να φέρουν κάποια στιγμή την αλλαγή», επισημαίνει η Μούρσα.

«Χρειάζεται κινητοποίηση, πορείες στους δρόμους, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Άνθρωποι που να διαδηλώνουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα», τονίζει ολλανδός δικηγόρος, αρμόδιος για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ