Τα σκάνδαλα, τα σπίτια και το «ενοίκιο» της Novartis

Είσαι «αριστερός». Και εσύ και η γυναίκα σου. Και είσαι και πλούσιος. Ωραία ως εδώ: αυτά πήγαιναν πάντα μια χαρά μαζί. Όμως, είσαι και εξουσία. Το να είσαι και υπουργός μιας κυβέρνησης «αριστεράς» που ασκεί την πιο άγρια πολιτική που έχει γίνει ποτέ επί της κοινωνίας, η οποία φέρει την υπογραφή και των δυο σας και, την ίδια ώρα, να εισπράττεις… επίδομα ενοικίου σε μία διαλυμένη χώρα, ε, αυτό, πάει πολύ. Η παραίτηση ήταν μία λύση – στην πραγματικότητα ήταν η μόνη λύση, παρά το γεγονός ότι η σύζυγος έκανε ό,τι μπορούσε για να την αποφύγει και της επιβλήθηκε. Όμως αρκεί;

Σε επίπεδο προσωπικό αρκεί – μαζί με την επιστροφή του επιδόματος και, φυσικά, την απαξίωση που όλα αυτά τα συνοδεύει… Αλλά σε επίπεδο κυβερνητικό; Συνολικό; Εκεί, υπάρχει πρόβλημα. Και μάλιστα διπλό.

Το ένα επίπεδο αφορά στο κυβερνητικό και πραγματικό ξεσπίτωμα κι άλλων που ενδέχεται να ακολουθήσουν την ίδια οδό. Αν έφυγαν από την κυβέρνηση οι πρώτοι, πώς θα μείνουν οι επόμενοι που ήδη βρέθηκαν λήπτες του επιδόματος; Μίνι τσουνάμι… Άσε που τώρα που δεν θα βγαίνουν θα πρέπει να αφήσουν και τα σπίτια!… Ήττα…

Το άλλο επίπεδο, είναι πολύ πιο σοβαρό. Γιατί αφορά την αντίληψη της πλεονεξίας, την καθεστωτική λογική που έχει πλήρως εγκολπωθεί η κυβέρνηση στη λειτουργία της. Είναι η ίδια αντίληψη που βρίσκεται πίσω και από τον τρόπο που χειρίστηκε το υπαρκτό και ευρύτατο, μεγάλο σκάνδαλο της Novartis.

Εκεί τι συνέβη; Πιεσμένη τρομερά από το «Μακεδονικό» και τη συνολική πραγματικότητα, η κυβέρνηση, αντί να νοικιάσει… σπίτι με επίδομα, «νοίκιασε» νέο «γήπεδο» να «παίξει» για να φύγει από το παλιό που ουδόλως τη βόλευε. Μόνο που, εκεί, το ενοίκιο, είναι πολύ πιο βαρύ από το χιλιάρικο που έδινε στους πλούσιους υπουργούς της: είναι το ενοίκιο της εκτροπής.

Αντί να ασχοληθούν με την ουσία του σκανδάλου και, από εκεί, να φτάσουν όπου είναι να φτάσουν, μέχρι τέρμα, στην κυβέρνηση προτίμησαν την πολιτική δίωξη εις βάρος των αντιπάλων της. Όσο περνούν οι ημέρες και όσο τίποτα νέο δεν έχει έρθει στο φως, το αντίθετο μάλιστα, τόσο γίνεται σαφές ότι ο πραγματικός και μόνος στόχος ήταν αυτός: να αλλάξουν τη δημόσια συζήτηση και, ταυτόχρονα, να προκαλέσουν πολιτικό χτύπημα.

Στην προσπάθειά τους αυτή, πρώτος, κατ΄ουσίαν, στόχος, είναι ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Δεύτερος, είναι ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης. Και, κατά συνέπεια, μαζί τους και όλη η Νέα Δημοκρατία, την οποία θέλουν να «εμβολίσουν» δι’ αυτού του θέματος. Αυτοί είναι οι πραγματικοί τους στόχοι και το γιατί είναι προφανές: γιατί από αυτούς προέρχεται ο μεγαλύτερος πολιτικός κίνδυνος για τη συγκυβέρνηση.

Η περίοδος πρωθυπουργίας Σαμαρά είναι συνθλιπτική για την περίοδο Τσίπρα που τη διαδέχθηκε και με βάση τα αντικειμενικά στοιχεία, τα νούμερα και τα μνημόνια, αλλά, ειδικά και για τον τρόπο που τη διαδέχθηκε. Αν στην κυβέρνηση είχαν λιγότερη αμετροέπεια και περισσότερο μυαλό, θα έπρεπε να είχαν σκεφτεί ότι δεν θα έπρεπε να τον τσαντίσουν με τέτοιο τρόπο. Ο πρώην πρωθυπουργός παρακολουθούσε μεν στενά τις εξελίξεις, αλλά ως εκ του ρόλου του, καθόταν… ήσυχα. Η κυβέρνηση, τον έβγαλε πάλι στην αρένα. Έπρεπε να το σκεφτούν διπλά και τριπλά. Η ελπίδα τους βέβαια ήταν ότι κάτι τέτοιο θα έβλαπτε το κυρίως κόμμα του: ε, αυτό και μόνον δείχνει πόσο λάθος έχουν αντιληφθεί τα πράγματα…

Όσο για τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, οι πάντες γνωρίζουν ότι, αντιπολιτευτικά, είναι ο μεγαλύτερος καθημερινός πονοκέφαλος που έχουν να αντιμετωπίζουν διαρκώς οι Τσίπρας και Καμένος. Στη Βουλή, στις τηλεοράσεις, ο Γεωργιάδης δεν τους αφήνει ούτε στιγμή σε χλωρό κλαρί…

Ε, όλα αυτά δεν βολεύουν. Ένα σκάνδαλο, όπως όπως, είναι το καλύτερο… φάρμακο.

Αλλά το να φτάνουμε σε επίπεδα να ακούγονται αυτά τα αδιανόητα με τις… τροχήλατες βαλίτσες μες τη μέση του δρόμου, ή, ακόμα, τα διάφορα φερέφωνα να υπαινίσσονται μέχρι και… σχέσεις με δολοφονίες, ε, αυτά, δείχνουν ότι η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει άσχημα από τους εμπνευστές της. Και ότι το «ενοίκιο» που τελικά οι ίδιοι στο τέλος θα κληθούν να πληρώσουν για όλα αυτά, θα είναι πάρα πολύ βαρύ…

in.gr