Καναπές

Στην πρώτη τελετή ανακήρυξης του Νίκου Αναστασιάδη, το 2013, το «Τάσσος Παπαδόπουλος – Ελευθερία» ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Αλλά την Κυριακή το βράδυ το στάδιο είχε κενά και ο αγωνιστικός χώρος ήταν άδειος. Να έφταιγαν τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας, που καθιστούσαν δύσκολη την προσέγγιση των πολιτών; Η επανεκλογή του κύπριου προέδρου ήταν κάτι λογικό, αναμενόμενο, σχεδόν προδιαγεγραμμένο;

Το κοντράστ ήταν πράγματι αξιοσημείωτο. Την ώρα που στην Αθήνα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σηκώνονταν από τον καναπέ τους για να καταγγείλουν την επικείμενη προδοσία, οι κάτοικοι της Λευκωσίας και των άλλων κυπριακών πόλεων ξάπλωναν στον δικό τους καναπέ, ήσυχοι που είχαν πράξει το καθήκον τους. Είχαν πει Οχι στις περιπέτειες και είχαν επανεκλέξει έναν άνθρωπο που, στο μεν οικονομικό πεδίο, οδήγησε τη χώρα σε μια ανάπτυξη μεγαλύτερη του 4%, στο δε εθνικό θέμα δεν πήρε περιττά ρίσκα.

Είναι λίγο παρεξηγημένος τελικά ο καναπές. Δημιουργείται συχνά η εντύπωση ότι όποιος επαφίεται στις ανέσεις του είναι πειθήνιος και φοβισμένος, ενώ όποιος ξεχύνεται στις πλατείες είναι αξιοπρεπής και υπερήφανος. Ο κυρίαρχος λαός και τα πρόβατα. Είναι όμως η διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου πάντα κάτι υγιές; Κι όταν υποκινείται από μια μεγάλη ποικιλία παραγόντων – άλλος θέλει αποκλειστικά για λογαριασμό του το όνομα Μακεδονία, άλλος θέλει να φύγει η κυβέρνηση επειδή μειώνει τις συντάξεις κι άλλος μισεί την ίδια τη δημοκρατία – προσφέρεται άραγε για ασφαλή συμπεράσματα;

Οι Κύπριοι δεν είχαν Αγανακτισμένους. Και υπέστησαν μάλλον καρτερικά το κούρεμα των καταθέσεών τους. Η εμπιστοσύνη που έδειξαν όμως στην πολιτική – αν και όχι αναγκαστικά στους πολιτικούς – συνέβαλε στο να βγουν από την κρίση και να περάσουν με επιτυχία στην ανάπτυξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν γείτονες που απειλούν να τους κλέψουν την ταυτότητα. Αλλά κάτι χειρότερο.

Είναι βέβαια και θέμα ποιότητας του πολιτικού προσωπικού. Ο Τσίπρας έχει παραπλανήσει επανειλημμένα το εκλογικό σώμα. Ακόμη λοιπόν κι όταν βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, λίγοι είναι αυτοί που τον πιστεύουν. Ο Αναστασιάδης, πάλι, δεν σήκωσε ποτέ υπερβολικά τον πήχη. Δεν αντιμετώπισε με καχυποψία τις επενδύσεις. Δεν ανάλωσε τον χρόνο του σε επιθέσεις εναντίον των αντιπάλων του. Και φυσικά δεν συνεργάστηκε με ακροδεξιούς. Μια φορά έπεσε στην παγίδα τους, σε σχέση με το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950. Αλλά μπορεί και να τον βόλευε.

Αντίθετα με τον έλληνα πρωθυπουργό, που αντιμετωπίζει με δικαιολογημένο άγχος την επόμενη φάση των διαπραγματεύσεων για το Μακεδονικό, ο επανεκλεγείς πρόεδρος της Κύπρου βλέπει χαλαρά την επανάληψη των συνομιλιών για την επανένωση του νησιού. Γι’ αυτόν δεν είναι θέμα πολιτικής επιβίωσης. Αλλά κατάκτησης μιας φωτεινής θέσης στην Ιστορία. Θα πρέπει να θυμάται όμως ότι αυτή είναι η εντολή που του έδωσαν οι ψηφοφόροι. Εστω κι από τους καναπέδες τους.

in.gr