Οι φωνές του 2018

Είναι νέοι, ταλαντούχοι και αποφασισμένοι να μην αφήσουν το θολό τοπίο της κρίσης να σταθεί εμπόδιο στη σχέση τους με το τραγούδι. Ο Απόστολος Κίτσος, η Μυρτώ Βασιλείου, η Ιουλία Καραπατάκη, ο Νέγρος του Μοριά, η Πολυξένη Καράκογλου και ο Παναγιώτης Λάμπουρας μιλόυν στο ΒΗΜΑgazino για τα σχέδια τους.

Αυτή η ξεχωριστή, σαν από άλλη εποχή, ευαισθησία, την οποία απέπνευσε άμα τη εμφανίσει του ο Απόστολος Κίτσος, χρωματίζει και τη φωνή του όταν τραγουδάει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θήβα, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα πιάνου, κλασικού τραγουδιού και ανώτερων θεωρητικών στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και αργότερα μαθήματα τραγουδιού στο Ωδείο «Φίλιππος Νάκας», με καθηγήτρια την Ελλη Πασπαλά, με την οποία και έχει συνεργαστεί. Τη σεζόν 2013-14 διακρίθηκε ως ερμηνευτής στην 4η Ακρόαση της Μικρής Αρκτου. Τον Δεκέμβριo του 2017 κυκλοφόρησε η πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Κάτι παράξενο» από τη Μικρή Αρκτο, ένας κύκλος μελοποιημένων ποιημάτων σε συνεργασία με τον τραγουδοποιό Μιχάλη Καλογεράκη.

Γιατί έγινες τραγουδιστής; «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μουσική ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι, η αγαπημένη μου ασχολία. Συνεχώς στο μυαλό μου έπαιζε κάποια μελωδία, ένα τραγούδι, κάποιος ρυθμός. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι, αν έκανα οποιαδήποτε άλλη δουλειά, δεν θα ήμουν ποτέ ουσιαστικά ευτυχισμένος, οπότε κατά κάποιον τρόπο δεν είχα άλλη επιλογή».

Ποια είναι η πιο έντονη μουσική ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια; «Η φωνή της γιαγιάς μου που ήταν μοιρολογίστρα στο χωριό. Ως βιωματική «perfomer», που είχε παραλάβει την τέχνη της προφορικά από την προηγούμενη γενιά, τραγουδούσε με έναν ακατέργαστο, ατόφιο και αφτιασίδωτο τρόπο που έμοιαζε να κατάγεται από τελετουργίες χαμένες στα βάθη των αιώνων. Φυσικά, αυτή είναι η ερμηνεία που δίνω σήμερα με τα ακούσματα και τη γνώση που έχω αποκτήσει πάνω στο αντικείμενο. Τότε απλώς θυμάμαι τον χρόνο να σταματά κάθε φορά που την άκουγα να τραγουδάει και να μεταφέρομαι κάπου από όπου δεν ήθελα να φύγω. Ισως από εκεί κόλλησα το μικρόβιο».

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που καλείται να αντιμετωπίσει στην εποχή μας ένας νέος καλλιτέχνης; «Δεν μου αρέσει να ακούγομαι δυσοίωνος, αλλά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Είναι κάπως σαν να ανοίγεις την πόρτα τού χάους όταν παίρνεις την απόφαση να ασχοληθείς με την τέχνη. Υπάρχει μια συνολική, κοινωνική αλλά και θεσμική απαξίωση απέναντι στην τέχνη και στους καλλιτέχνες, ιδιαιτέρως στη χώρα μας. Ο πολύς κόσμος το βλέπει σαν χόμπι και όχι ως επάγγελμα. Δεν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια πολύ βαριά πνευματική και σωματική εργασία, χωρίς ωράρια και αργίες. Και τολμώ να το λέω αυτό μια και έχω κάνει πολλές διαφορετικές δουλειές μέσα στα χρόνια για να μπορέσω να επιβιώσω και όχι εκ του ασφαλούς. Χρειάζεται, λοιπόν, συνειδητή απόφαση, πίστη, αφοσίωση, πολλή υπομονή, σκληρή δουλειά και απεριόριστη αγάπη γι’ αυτό που κάνεις για να βρεις τη δύναμη να κρατηθείς όρθιος».

in.gr